به بهانه 16 دی دومین سالروز عروج جانسوز روحانی رزمنده، سرهنگ پاسدار کاظمعلی رنجبر فرح آبادی

کاظم عزیز، رفتی و رفتن تو، آتش به جان ما زد!

دو سال از وداع غم انگیزت گذشت و هنوز فقدانت را به اندازه دو روز هم باور نکرده ایم و گمان ما بر این است که هنوز هم در جبهه های نبرد به وسعت جنوب ایران تا جنوب لبنان، حضور تأثیرگذار و عاشقانه ات استمرار دارد و جهاد فی سبیل الله تو پایان ناپذیر باقی مانده است!

دو سال از نبودنت می گذرد و اما همواره متصوریم که اگر روزی به محل کارت در سپاه قدس سرکشی کنیم، تو باز هم در اتاق کارت ما را با لبخندهای ملیح و صمیمانه ات پذیرایی و در آغوش گرمت ما را میهمان می کنی و عاطفه همیشه سرشار و لبریزت را نثارمان خواهی کرد!

دو سال، نیامدن هایت را شاهدیم و دلخوشانه بر این باوریم که با تنی همیشه خسته و با روحیه ای همیشه مصمم، وقتی پاسی از شب گذشته، تو از محل کار عازم منزلت می شوی و همسر و فرزندان مهربانت دیدار با تو را همچنان تکرار می کنند!

تجلیل از تو ، تجلیل از برادری است که دیگر به خودش و خانواده اش اختصاص نداشته و متعلق به همه بود و خودش را وقف اسلام و ذوب در ولایت می دید و لحظه هایش را به نظام مقدسی هبه می کرد که بزرگترین دستاورد امام راحل و بزرگترین دغدغه رهبری معظم انقلاب بوده و هست!

قدرشناسی از تو، قدرشناسی از عزیز دلی است که کسوت روحانیت را در جبهه های نبرد و در ایام دفاع مقدس با لباس رزم تعویض کرد و در پیوند زیرکانه عقل و عشق، عروجی را رقم زد که در شأن شهداست و تو همان عزیزی هستی که زندگی ات فناء فی الله، تفسیر مجاهدت مومنانه و سلوک الی الله است!

کاظم جان، خوشا به حال تو که دنیا را مومنانه نگریستی و بیش از دیگران فهمیدی که کیستی و همواره در تکاپو بودی که در ایستگاههای مادی اش نایستی و اینگونه بود که تو هرگز به دنیا نباختی و خود را خداپسندانه ساختی و همچنان به دشمنانش تاختی و ولایتمدارانه به آخرت پرداختی!

و ما اگر چه تو را نظاره می کردیم و در آسمان نگاه خود، ستاره می کردیم و به صفات و اعمالت اشاره می کردیم، اما هر چه که دویدیم، هرگز به گَرد راه تو هم نرسیدیم و زیبایی وداعت را ندیدیم و اینک هر آنچه که می گوییم و می نویسیم، بازتاب کمرنگ خاطره های کهنه شده ایست که از همرزمان تو شنیدیم!

خوشا به حال تو که عشق را تجربه کرده ای و بدا به حال ما که همچنان در پشت موانع عقل، متوقف مانده ایم و نگاهمان، مه آلود و غبارگرفته باقی مانده است و چه بسا که ماندن خویش را هم شق القمری تفسیر کنیم که مثلاً مانده ایم و خیلی چیزها را دیدیم، اما غافل از آنکه مانده ایم و به خیلی از چیزها نرسیده ایم که در رأس همه همان قرب الهی، رزق الهی، وجه الله و مقام راضیه و مرضیه ای است که به دارندگان نفس مطمئنه مومنانی چون تو اعطاء می گردد که اینک در جوار رحمت واسعه اش، آرام تر از همیشه آرمیده ای!  

خوشا به حال تو که طهارت روح و طهارت جسم را تا نهایت وُسع به کمال رسانده ای و خود را به حریم مقدس قرب الی الله کشانده ای و مهرت را به دل ملائکةالله نشانده ای و از قافله شهدا جا نمانده ای!

خوشا به حال تو که در خیمه کربلایی ولایت، لبیک گویان به مذبح عشاق شتافته ای و تاریکی های مسیر عشق را با نور ایمان خویش شکافته ای و برای آنکه به ریسمان الهی چنگ زنی، طنابی از جنس لبیک و رزم تافته ای و بافته ای!

خوشا به حال تو که بی ادعا و پر عمل، خالص و بی دغل و در فداکاری، ضرب المثل بوده ای و کوله بارت پر از خاطراتی است که در صعب العبورترین قله های خطر، آنها را برای روزهای مبادایت ذخیره نموده ای!   

یاد تو جاودانه تر از همیشه جان و جهانم را احاطه خود کرده و من مریدانه تر از همیشه به داشتن برادری مومن فخر می ورزم و تمام تمنا و آرزویم این است که خداوند تبارک و تعالی، کریمانه مرا با تو و دوستان شهیدم محشور کند تا تهیدستی روز قیامتم جبران شود، اگر چه معترفم بر خلاف شما که دلاورانه در دریای خون شنا کرده اید و مجاهدانه به ساحل وصل رسیده اید، من اینگونه دل به دریا نزده و خطر نکرده ام!

خدایا شاید لایق قرب تو نباشم، اما توفیق توصیف مقام صاحبان قرب الهی و مَستان واقعی را از من مَسِتان!

آمین یا رب العالمین

شعری در رثای زنده یاد کاظم و همه برادران دینی که بار سفر بسته توسط حاج صادقعلی رنجبر سروده شد

رفتی و رفتن تو، آتش به جان ما زد               چوب حراج حرمان، بر خاندان ما زد

روز وداع با تو، سوز نهان ما شد                  شلاق بی کسی بر، روح و روان ما زد

در باور دل از تو، حس نبودنت نیست              این ثلمه را زمانه، بر همدلان ما زد

یاد تو جاودانه است، ای غایب از نگاه ها        هجرت حجاب ظاهر، بر دیدگان ما زد

دارد غم تو ریشه، در جان ما همیشه           آتش به قلب یاران، آه و فغان ما زد

کردی پرنده گونه، کوچ مهاجرانه                 صد ضربه نهانی، غم بر نهان ما زد

چو بلبلان نالان، "صادق" به ناله آمد             گفتا که هجر "کاظم"، آتش به جان ما زد