11 اردیبهشت و یا همان اول ماه می که روز جهانی کارگر است، بهانه ای ایجاد می کند تا کمی جدی تر و انحصاری تر به این قشر ارزشمند پرداخته و دردهای پنهان آنها را نیز واگویه کنیم و باصطلاح زبان گویای آنان در رسانه های مجازی و مکتوب و یا حتی در رسانه ملی باشیم!مقدمتاً باید متذکر شوم که ما چه بخواهیم و چه نخواهیم در ادبیات اقتصاد جهانی، قشر کارگر را در ردیف اقشار آسیب پذیر جامعه قرار داده و همواره از دولتها و کارفرماها انتظار توجه مضاعف به این قشر مستضعف وجود داشته و افکار عمومی نیز با تفکر ارتقاء بضاعت کارگران از فلاکت معمول به وضعیت معقول همراهی می کند!

جنگ سنتی و تاریخی کارفرما و کارگر نیز هرگز با اقدامات نمادین و یا به اتکاء به قوانین به صلح نمی انجامد و در یک نگرانی فزاینده، همواره محتمل است که کارگر قربانی تصمیمات ناصواب کارفرما شده و طی آن فرصت شغلی خود را از دست داده و یا با کاهش درآمد، سبد خرید خانوار خود را خالی و خالی تر بنگرد!

بنابراین عیالواری، عقب افتادگی مزمن مالی، بیماریهای پرهزینه و فراتعهد بیمه، آسیب های جسمی و روحی، ازدواج و تحصیلات و هزینه های جاری فرزندان، سختی های طاقت فرسای کارگران و دهها گزینه مشابه دیگر از جمله دلایل اصلی لزوم حمایت حاکمیت از این قشر کم بضاعت اند!

مع الوصف علیرغم همه جوسازی ها و گل و بلبلی نشان دادن وضعیت معیشتی، عقب نشینی و عدم حمایت قانونی و مدیریتی حاکمیت از کارگران، عملاً به مفهوم همراهی مدیران با محروم و محرومیت ستیزی بجای کارگر نوازی های مورد انتظار و متداول است!

نقش آفرینی کلیدی کارگران در تحقق اهداف اقتصادی کلان نظام و مشخصاً تعیین کنندگی آنها در عرصه تولید ملی و کلاً کمک به قطع و رفع وابستگی های اقتصادی، منجر به درک درست تر ما از جایگاه اجتماعی و اقتصادی کارگران شده و انتظار می رود که توجه ما نیز متناسب با درک ما از این وجاهت اجتماعی باشد!

ایامی که در آن قرار گرفته ایم ایام اوج تحریم های همه جانبه اقتصادی غرب علیه جمهوری اسلامی ایران و تنگ تر شدن این حلقه محاصره تجاری توسط استکبار جهانی است و هر چه که بلحاظ زمانی جلوتر می رویم، اراده نظام سلطه را برای تحقق اهدافش قوی تر و مصمم تر می نگریم و مهم ترین راهها و گزینه های مقاومت و مقابله با این محاصره تصاعدی و تزایدی و رهایی از شکنندگی اقتصادی و اجتماعی ناشی از آن عبارتند از:

الف-فرهنگ سازی در جامعه و تغییر الگوهای مصرف با کمک رسانه ها و چهره های ذی نفوذ

ب-شکوفایی استعدادها و حمایت از خلاقیت ها و نوآوری ها و نیروهای خلاق و مبتکر داخلی

ج-جهاد اقتصادی و توسعه کیفی و کمی تولیدات ملی با حمایت و اتکاء به کار و سرمایه ایرانی

د- مدیریت اصولی امکانات و منابع موجود ملی برای استفاده بهینه و بیشینه از فرصت ها

فلذاست که می توان توجه مضاعف به قشر مستضعف کارگر را افزایش روحیه آنها و آغاز دور جدید دلگرمی ها و تولید انگیزش های نو در این طبقه مولد و موثر دانست و یقیناً اولین پیامدهای چنین وضعیتی، تزریق امید به افکار عمومی در سخت ترین شرایط ناشی از تحریم یعنی جایگزینی تولید ملی با انواع وارداتی کالاهاست.

حمایت و تشدید توجه به کارگران، مترادف با فعال سازی چرخه اقتصاد ملی با محوریت توسعه هوشمندانه تولید داخلی و کمرنگ شدن تدریجی ابهت کالاهای خارجی در نظام فرهنگی مصارف اجتماعی است که متأسفانه طی سالهای متمادی مثل خوره به جان مردم افتاده و مانع از حمایت عمومی از توانایی های ملی است.

کارگر ایرانی، کارآمدترین کارگر جهان در عرصه تولید است که با اتکاء به هوشمندی ذاتی و مهارتهای اکتسابی اش، زیرساختهای تحول و رشد همه جانبه را با اتکاء به الگوی اسلامی ایرانی پی ریزی کرده و ناظران اقتصادی جهان را مقهور نقش آفرینی ها و قابلیت های استثنائی خود می نماید.

خلاقیت ها و نوآوری هایی که این روزها در عرصه تولید ملی به وقوع می پیوندند، بلاتردید نویدبخش اقتصادی مستقل و خارج از قید و بندهای وابستگی آور و تحقق جشن بزرگ خودکفائی و خوداتکائی و در اصل برون رفت اساسی از دایره تنگ واردات و اعلام و احساس نیاز به کالاهای خارجی است و کسی تردید ندارد که ریشه های چنین موفقیت های بزرگی در همت مضاعف و تلاش مضاعف کارگر ایرانی نهفته است و لازمه شکل گیری این حالت ایده آل و آرمانی نیز در توجه مضاعف حاکمیت به این قشر و سایر اقشار زحمتکش و مستضعف است.

به هر حال اوضاع نابسامان مالی و معیشتی کارگران در مازندران و مشخصاٌ کارگران نساجی و سایر مراکز کارگری و نیز تمامی کارگران شاغل در محلهای غیر متشکل و سازمان نیافته و مشخصاً در حوزه کشاورزی، بسیار نگران کننده است و احتمال گسترش تجمعات و تحصنات و اعتراضات را نیز متصور می کند!

فلذا بسیار شایسته است که تجلیل از کارگر در روز کارگر با تجلی عملی حمایت از این قشر و حل مشکلات جاری آنها توأم باشد و با اهتمام ویژه مدیریتی و ارائه راهکارهای عملیاتی، حمایت های قانونی و نیز بکارگیری پتانسیل بخش خصوصی، نگذاریم که نگرانی های تضمین وضعیت شغلی و تأمین معیشت زندگی به تمامیت این قشر گسترده و فراگیر، تعمیم یابد.

در پایان لازم می دانم که مؤکداً تأکید کنم که حمایت ار کارگر، بهیچوجه به معنای مقابله با سرمایه گذار و کارفرما نبوده و اتفاقاً تأکیدی است بر پیداکردن فصل مشترک این دو قشر تأثیرگذار در اقتصاد ملی و تولید داخلی که در پیام سالانه رهبری معظم انقلاب نیز توجه ویژه ای به هر دو نشان داده شده است و هرگونه یکسویه نگری و یکجانبه نگری، انحراف از محتوای رهنمودهای داهیانه معظم له است.

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه