عباس عبدی، محمد مهاجری و فیاض زاهد سه عضو شورای اطلاع رسانی دولت در یادداشتی مشترک خواهان ترمیم کابینه مسعود پزشکیان شدند.

بخشهایی از این یادداشت را می خوانید:

?انتصابات دولتی همیشه محل مجادله و اعتراض بوده است. یک بار آقای پزشکیان مطلبی بیان کرد که گر چه چندان قانع کننده نبود ولی معیار مناسبی برای نقد وضع برخی از وزرا است. آقای رییس جمهور معتقد بود که به جای حساسیت روی افراد، عملکردآنها را در نظر بگیرید. به این معنا که وظایف روشنی تعریف کنید، سپس اجازه دهید او عمل کند، اگر موفق نبود تغییرش دهید.

?گر چه این ایده می تواند به این صورت تکمیل شود که از ابتدای انتصاب، باید معیارها و شاخص‌های روشنی برای افراد در نظر گرفت و بدون آنها کسی را منصوب نکرد. ولی در هر حال اکنون می‌توانیم توافق کنیم که با معیار ایشان به ارزیابی عملکرد منصوب‌شدگان کنونی بپردازیم. اگر کسانی که منصوب هستند تغییر نکنند، معنایش این است که آقای پزشکیان از عملکرد آنان رضایت دارند، در غیر این صورت باید در اولین فرصت مدیر کنونی را تغییر دهد.

?متأسفانه وزارت نیرو نه تنها هیچ گام مهمی در جهت بهبود ناترازی های انرژی برنداشته است، بلکه بدتر از آن اظهارات و وعده‌های عجیب و غریبی داده که هیچ کدام کارشناسی نبوده و محقق هم نشده است. کافی است به چند مورد اشاره شود.

?در ماجرای دستور رئیس جمهور درباره توقف مازوت‌سوزی و لغوآن اقای پزشکیان گفت: «دل‌مان نمی‌خواست مازوت بسوزانیم و وزیر نیرو گفته بود اگر دو ساعت خاموشی بدهیم مشکل حل می‌شود، اما محاسبه درست نبود و متوجه شدیم‌ حتی اگر یک روز هم خاموشی می‌دادیم مشکل حل نمی‌شد». خوب همان زمان باید وزیر تغییر می‌کرد زیرا این حد از خطای کارشناسی پذیرفتنی نیست. سپس آقای وزیر وعده داد که در زمستان نیاز به قطع برق نمی‌شود ولی شد و رئیس جمهور ناچار به عذرخواهی شد و گفت گزارش اشتباه به او داده شده بود.

?در ادامه مدعی شدند که برنامه‌ریزی شده تا در بهار و تابستان خاموشی نداشته باشیم و رئیس جمهور و معاون اول هم تکرار کردند ولی از بهار قطعی گسترده برق آغاز شد. در ادامه وعده غیرکارشناسانهٔ افزایش ۲۵ برابری انرژی تجدیدپذیرها داده شد که اساسا قابل تحقق نیست. از سوی دیگر علی‌رغم رویکرد و وعده‌های رئیس جمهور و بر خلاف نظر کارشناسان غیرذی‌نفع، اجرای طرح‌های انتقال آب که به تنش‌های اجتماعی و مشکلات آبی بیشتر خواهد انجامید (از جمله از ارس به تبریز و از طالقان به تهران) کلید خوره است.

?عجیب‌ترین مورد آن همین نکته‌ای است که در آخرین اظهارنظرها گفته است که: ”در بعضی مناطق ۱۹ درصد رشد مصرف برق داشتیم؛ اصلاً باورکردنی نیست. در اردیبهشت ماه چهار و نیم درجه متوسط دمای کشور افزایش پیدا کرده؛ کسی باور می کرد؟ چرا گرم شده است؟ کسی فکر می‌کند چرا باران نمی آید؛ سد لتیان و سد کرج را ببینید؛ سدها خالی است؛ چرا علما برای این فکری نمی‌کنند؟

?شاید بگوییم که خوب هنگامی که باران نیاید یا مصرف بالا برود چه کار می‌توان کرد؟ پاسخ این است که اگر مصرف کم شود و باران هم زیاد بیاید که دیگر نیازی به وزیر نیست. وزیری که نداند وضع آب و هوا چگونه است و نداند که روند مصرف چگونه است بهتر است دور وزارت را خط بکشد.

?قرار نیست، علما کاری برای وضع آب و باران کنند، آنان اگر می‌توانستند انجام می‌دادند. مسأله اینجاست که آقای رییس جمهور به دلیل اعتمادی که به وزیرشان داشته‌اند، وعده‌های او را نیز واقعیت دانسته و متأسفانه آن را بیان کرده‌اند. این تصور که طی مدت کوتاهی سی هزار مگاوات برق تولید می‌کنیم، به کلی نادرست بود.

?مسأله انرژی بویژه برق را خیلی جدی بگیرید. الآن ۹ ماه است که آمده‌اید، هیچ اقدام حداقلی برای حل مسأله ناترازی‌های انرژی نکرده‌اید. چرا؟ آیا به این علت که نظام کارشناسی کشور ناتوان از راه‌حل است؟ قطعاً خیر. حداقل یک دهه و بیش‌تر است که دنبال حل این مسأله هستند و همیشه راه‌حل‌های موقتی و پرهزینه را انتخاب کرده‌اند، و حالا حداکثر راهی که در پیش گرفته شده دستور به ادارات برای نصب پنل‌های خورشیدی از سوی خودشان است!!

?علت فقدان برنامه برای این مسأله را در وزارت نیرو و نفت پیگیری کنید. باید در اولین فرصت مسأله انرژی را حل می‌کردید. نه اینکه آن را به عهده دو وزیری بگذارید که معلوم نیست چقدر در پی ادامه سیاست‌های گذشته هستند و چقدر در پی در انداختن طرحی نو؟

?آقای رییس جمهور! مسایل فراوانی در ایران هست، ولی حتی تورم هم پاشنه آشیل اقتصاد ایران نیست، بلکه انرژی و از میان حامل‌های انرژی، برق است. از ما گفتن. شما هم می‌توانید به امور جزیی و حاشیه‌ای بپردازید، ولی نتیجه اصلاً مطلوب کشور و شما و مردم نخواهد بود. خود دانید.

?در بحث کارامدی کابینه ، موضوع توانمندی وزرا و مسئولان، یک روی سکه است. اما این سکه روی دیگری دارد که به مسائل سیاسی برمی گردد.

?در ماههای اخیر بخش قابل اعتنایی از نقدهایی که به عملکرد دولت چهاردهم برمی‌گردد از سوی مدافعان و موافقان آقای پزشکیان است. به عبارت بهتر بیشترین انتقادها را افرادی مطرح می کنند که با تمام توان برای رای آوری او تلاش کرده‌اند. این اتفاق هر چند در دولتهای پیشین بی سابقه نبوده اما در دولت کنونی پررنگ تر است. بعلاوه اینکه منتقدان را چهره های شاخص تشکیل می دهند. این نشانه اصالت و اعتبار آن می‌تواند تلقی شود.

?البته افرادی هم هستند که با وجود مشاهده ناکارآمدی ها و یقین به آن معتقدند انتقادات را درگوشی به مسئولان گفت تا مبادا طبع نازک آنها آزرده شود. به زعم قائلان به این نگاه، نقد آشکار هیچ مشکلی را حل نمی کند،ضمن اینکه حریف را در موضع بالاتری می نشاند.

?چنین استدلالی که بوی امر به سکوت می‌دهد، حتی اگر از سوی حامیان آقای پزشکیان مطرح شود، مصداق دوستی خاله خرسه و جفا به اوست. کیست که نداند انتقادات وقتی علنی می شود افکار عمومی را با خود همراه می کند؟ اگر نقد درست و منطقی باشد جامعه پشتیبان آن می‌شود و برای اصلاح امور یک سرمایه قابل اعتناست و اگر احیانا انتقاد وارد نباشد منتقد به حاشیه رانده می ث‌شود و حرفش شنیده نمی‌شود.

?اکنون که در این نوشته سخن به ضرورت ترمیم کابینه رسیده، منتقدان بزرگترین خادمان دولتند و بخصوص اگر نقدها از سوی حامیان دولت مطرح شود جامعه ای که به آقای پزشکیان رای داده، به اصلاح امور امیدوار تر می‌شود.

?مهمتر اینکه این روزها برخی نمایندگان مجلس بدنبال استیضاح دست کم یک وزیر هستند. این استیضاح هرچند لعاب کارشناسی دارد اما آنقدر به اغراض سیاسی آلوده است که هیچ فرد دلسوزی را با خود همراه نمی‌کند. در فقره استیضاح وزیراقتصاد نیز همین انگیزه بازیگری سیاسی را دیدیم و متوجه شدیم مخالفان او حتی یک سطر برای اقتصادکشور ایده ندارند.

?با نگاه به دوروی سکه( کارآمدی و ملاحظات سیاسی) به نظر می رسد رئیس جمهور اگر قبل از اقدام مجلس، راسا راه را برای محو ضعفهای دولت صاف کند،نتیجه مثبت عاید خواهد شد.

?شاید در حوزه‌هایی چون مدیران میانی وزارت کشور که تولیت هویت سیاسی دولت را عهده دار است این تغییرات نیز ضرورت داشته باشد. برخی گزارش های میدانی موید این حقیقت است که در انتخاب و ارزیابی استانداران هم نیازمند بازنگری هستیم. استانداران از این جهت دارای اهمیت هستند که انتخاب مدیران کل استانداران بدون رضایت آنها ممکن نیست. از سویی اگر وفاق در حوزه های تخصصی و تکنوکراسی محل تامل است، در حوزه سیاسی محل تامل نیست. دو خطر بزرگ در این باره وجود دارد. مدیرانی که سیاست های دولت را قبول ندارند و با رندی خود را مدافع وضع موجود جا می‌زنند. آنها حتی اگر صادق هم باشند چون با راهبردها و نیت دولت مستقر ناآشنا هستند، حتی اگر بخواهند نیز نمی توانند گره گشا باشند. از سویی این رویه نیروهای حامی دولت و رئیس جمهور را ناامید می کنند و موجب سرافکندگی آنها خواهد شد. بازنگری در این امور به نفع دولت و رئیس جمهور است.