كلامم كدامین مرهمِ این درد عظیم است؟

از بروز اداهای امروزی بر حذرم، ولیكن با تعدد فجایعی این‌چنینی در اقصی نقاط ایران، اندكی بر آتش درونم آب می‌ریزم!

كدامین آب، آتشِ روح و جان آن والدین را تسلی می‌بخشد؟

چگونه بعد از آتنا می‌خوابند؟

كدام شان لالایی‌های شب‌های گذشته را برای نبودنی چركین، باز هم می‌خوانند؟

چگونه شب را صبح می‌کنند؟

بیش از دو هزار و پانصد و پنجاه و پنج روز بود كه موعودی در به قد كشیدن عزیزشان داشتند و امیدی به توفیقش در آینده‌ای نامعلوم!

چه ساده شاهدِ كشته شدن خود شدند! مرگی تدریجی تا روز ازل!

فارغ از این مرثیه‌های ناتمام، قرارمان تا كجاست؟

چه بر ما می‌گذرد كه این‌چنین وحوش دل و روان در قامت روزگار تجلی می‌کند؟!

چه تضمینی بر عدم تكرارِ سوگ مجدد آتناهاست؟

مگر ریشه‌های این فلاكت را نمی‌بینید؟

چندین و چند آتنا باید قربانی شوند تا ما اندكی به خود آییم؟

تدبیری كه در مغاکِ جهل خود، به محاق سپرده‌اند و روزگار را جز در دوایر منفعت خویش نمی‌جویند.

ایران ما باید عزادار این فرزند پاكش باشد و نه‌تنها چند روز، بلكه تمام‌روزها را تا ریشه‌کن شدن این سایه‌ی شوم، سیاه‌پوش باشد.

دخترم، شرافت این ملت، شرمنده‌ی توست.

در مآمن نو، آسوده بخواب!