شمال نیوز: رقیه توسلی- آقاجان ! باز آرام آرام سپیده دم دیگری از راه می رسد که بوی حرم می دهد . بوی صحنی که سقاخانه دارد و می شود آنجا با مشتی آب ، دلتنگی دنیا را شست و میان انبوه زائرانی رفت که خود را به طلوعی دوباره سپرده اند .
به آوای نقاره زنانی که دل عاشقان شهر را می لرزانند و ردپای خود را روی صورت لحظات جا می گذارند . روی نگاه زائرانی که به وسعت مهر رسولشان ، دل بسته اند .
باز نقاره ها در سحرگاهی تازه ، اذن ورود می گیرند و به ضیافت حریم تان پا می گذارند و میان ذکرها و بغض های شکسته ، رها می شوند . میان نگاه منتظرانی که سراپا عشق و آتش اند .
باز از نقارخانه توس ، صدای دمیدن کلمات می آید .
صدای کرناها و طبل هایی که سال هاست با شوری بی پایان به آستان تان سلام می دهند و "رضا گویان " همه را به میهمانی ملکوت دعوت می کنند . به سرایی که صاحبخانه اش، بی نهایت مهربان است .
انگار بی وقفه حال خوب پنهان در این صدا ، گره ها را می گشاید و آب ، روی شعله های سرخ غم می پاشد . انگار این صدا اجازه می دهد تمام زمین روبروی عظمت تان دست بر سینه بگذارند و سر ادب و ارادت فرود بیاورند .
مولای محبوبم ! در جان سپیده دمان بارگاه تان ، همیشه شوریست ... شوری که گرد وغبارها را پاک می کند و دوست داشتن می آفریند . حالی که عطر تسبیح و گلاب می دهد و مملواز چشمانی ست که از خوابیدن دست کشیده اند تا یک دل سیر به پای بوسی تان بیایند و مثل نقاره های بی تاب ، سپیده دمان در کرنای عاشقی بدمند و بر طبل مهر بکوبند .
تا کنارسنگ های مرمر بارگاهتان بنشینند و زیارت نامه بخوانند و از حصار به هم ریختگی ها بگریزند . بگریزند از دنیایی که سامان ندارد.
حضرت مهربانم ! ورودی باب الجوادتان ، کبوتران ، فرشتگان ، نقاره زنان و زائران تان ، چه خوب شوربه پا می کنند و چه خوب هربار کرناها ، خش خش فریبنده دنیا را از گوش هایمان برمی دارند و طبل ها ، پنجره چشم هایمان را رو به روز تازه باز می کنند . به اذانی که با آن می شود برخاست و تا درب آشناترین خانه رفت .
انگار در مشهدتان ، زائران با اقامه ها و قنوت ها یکی می شوند . نور می گیرند . سبز می شوند ... انگار دقایقی که در روشنایی نقاره ها می نشینند ، اشک ها ، طهارت شان می کنند و سپیده دمان حرمتان ، روی سر خواب هایشان ، بیداری می ریزند و دلتنگی ها و تاریکی هایشان را جارو می کشند.
انگار سپیده دمان مشهدتان می گذارند صدای "غریب رضا"های کرناها ، هربار در گوش زمین بپیچد و روح دلدادگان تان را عروج دهد . می گذارند نقاره زنان هرروز از پله های عشق بالا بروند تا فراموش کنیم زمین ، بهشت ندارد .
اجازه می دهد طبال ها ، بیدارباش بخوانند و به استقبال فرشتگان نور بروند . در بارگاهی که سالهاست سرزمین زائرانیست که مُهر و سجاده شان را در جوار خورشید پهن می کنند .
امام هشتمین ام ! خراسان شما سالهاست صبحگاهانی دارد که عطر خوش پرستش می دهد . عطر پرواز بر فراز گنبد طلایی که کبوترانش ، مشق عاشقی را بلدند . همانجا که فرشتگانش روی سر دوستداران تان ، سایه رحمت پهن می کنند.
همآنجا که پابه پای واژه های مقدس زیارت، نقاره خانه ای هست که هر طلوع و غروب ، در گوش زمین نجوا کند و سلام و نیایش بر سر بام قلب ها جاری سازد .
رضاجان ، توس شما رئوف ترین لحظات را دارد وقتی با هر طلوع و هر غروب ، نقاره زنانی هستند که رحیمانه آدم ها را هوشیار تر سازند.
بیایند و در جان سپیده دمان بارگاه تان ، شور بپاشند . با دست ها و دم هایی که بی تردید خداوند هرروز آنها را تواناتر می سازد .
هرگز نمی شود برآمدن صبح را به تماشا نشست و رستگار نشد ، به دنبال صدای نقاره زنان عاشق رفت و خدا را در مشهد ایمان طواف نکرد . هرگز نمی شود از رودخانه زیارت ، تشنه لب بازگشت .
آقاجان ! نمی شود روبروی ضریح تان ایستاد و از قلب هایی نگفت که دیگر پهناور شده اند . نمی شود در طلوع و غروب خراسان تان ، رنگ آسمان فیروزه ای نگرفت و " الله اکبر" نگفت .
