شمال نیوز: طرح های عمرانی راه آهن بعضاً حاشیه ساز و دارای تبعات فراسازمانی و اجتماعی است و آنچه که در سالهای اخیر و بطور مشخص در شهر ساری مشاهده می شود، نشانه ای بارز از همین تدابیر ناقص و مشکل آفرین متعدد اجتماعی به بهانه حل یکی از مشکلات منتسب به راه آهن است و اگر مدیران راه آهن شمال به این مسئله توجه همه جانبه نداشته باشند، تبعات فزاینده و فراگیری گریبان سایر مدیران اجرایی و فرهنگی را خواهد گرفت!

متأسفانه راه آهن شمال بجای انجام یک اقدام اساسی و انتقال کامل ریل راه آهن از مرکز شهر ساری به بیرون از حوزه شهری که متأسفانه مسافت زیادی را هم به خود اختصاص داده و بخشی از زندگی شهری شهروندان ساروی را نیمه فلج کرده و یکی از عوامل ایجاد ترافیک کشنده و وقت گیر در ساری محسوب می شود، به انجام طرح های جانبی و روبنایی مثل احداث پل های روگذر، زیرگذر، عابر پیاده، دیوارکشی، تغییر و تعمیر تراورس ها و بتونی کردن زیرساخت ها و اقدامات مشابه دیگر مبادرت می ورزد و نه تنها مشکلات قبلی را بطور کامل حل نمی کند، بلکه منجر به پیدایش مشکلات جدید و به مراتب جدی تری نیز می شود!

جالب اینجاست که بعضی از این طرحها نه تنها مشکلات موجود مثل تسهیل تردد در تقاطع خیابان و ریل و یا کاهش خطر تردد افراد پیاده را از مسیرهای ریلی حل نکرده، بلکه بخاطر عدم بکارگیری علوم مدرن در حوزه معماری و عمرانی، ناقض حس زیباگرایی شهروندان نیز شده است که به عنوان نمونه می توان پل احداثی در منطقه ارطه را مثال زد که بطور مشهودی از زیبایی اتوبان بین المللی ساری قائم شهر کاسته و چشم انداز این بزرگراه را ملکوک کرده است!

علاوه بر آن باید به پل هوایی و روگذر منطقه دخانیات ساری اشاره کرد که بخاطر تنگی پل، امکان تدبیر ترافیکی و ایجاد معبر برای دیگر خودروها، در صورت بروز یک حادثه یا خرابی برای یک خودرو وجود ندارد و از این رو مجبور شدند تا با تأخیر طولانی مدت، احداث یک پل زیرگذر خودرویی را مکمل طرح پل روگذر کنند که در صورت بروز حادثه، توقف و ترافیک وحشتناک این منطقه پرتردد را حل کنند!

اما بهانه این یادداشت، عمدتاً مربوط به طرح اخیر راه آهن یعنی ایجاد دیوار حائل بین جنوب و شمال ساری به بهانه کاهش حوادث ریلی در این منطقه پرچمعیت شهری است، غافل از اینکه این دیوار که حالا برای اهالی منطقه شهری دخانیات ساری، با هر نگرشی و البته غیر قابل قیاس، تداعی گر دیوار حائل در غزّه شده، فراتر از تفکیک جنسیتی، تفکیک فیزیکی بین شهروندان ساروی در دو سوی جنوب و شمال را رقم زده است که انصافاً جدای از سختی ترددهای سواره و پیاده، زندگی پادگانی و یا حصر اجتماعی را برای جنوب شهری های ساری طراحی کرده است!

باید متذکر شد که علیرغم مساحت کوچکتر جنوب ساری نسبت به شمال و شرق و غرب ساری، جمعیت این سو و آن سوی راه آهن با هم برابری کرده و مدبران و مخصوصاً نمایندگان محترم ساری در مجلس شورای اسلامی در برابر این اقشار مستضعفی که در این منطقه ضعیف شهری به مراتب از رفاه و امکانات بسیار کمتری نسبت به سایر مناطق شهر برخوردار بوده و در منازل کم زیربنا و غیراستاندارد زندگی می کنند، باید احساس مسئولیت بیشتری کرده و توجه مهربانانه تری به آنها نشان دهند!

منطقه ای که بسیار کم توقع و قانع زندگی کرده و شهدای به مراتب بیشتری را تقدیم انقلاب اسلامی کرده و حضور در صحنه آنان هم در زمان انقلاب و هم در زمان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و هم در ولایتمداری و سایر نقش آفرینی های اجتماعی و لبیک گویی به ولی امر مسلمین جهان و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بسیار گرم و قابل توجه بوده و در تمامی انتخابات نیز با حضور شورآفرین خود، نرخ مشارکت بالایی را رقم زده اند و کلا! مدافع قطعی ارزش های اسلامی و انقلابی اند و هم اکنون زندگی مذهبی و سبک زندگی اسلامی آنها، الگوی زندگی بسیاری از خانواده ها در این سوی راه آهن است تا جایی که ساری همواره به داشتن چنین شهروندانی مباهات می کند!

این دیوار که البته می تواند طرح های جایگزین متعدد دیگری هم داشته باشد که اساسی ترین آن ها، انتقال کلی ریل از مرکز شهر خواهد بود و اتفاقاً سالها نیز روی آن مانور داده شده و شعار انتخاباتی بسیاری از نمایندگان نیز بوده است، علاوه بر ایجاد مشکلات متعدد ترددی و طولانی شدن مسیرهای عبور از ریل، تداعی گر نوعی تحقیر اجتماعی و نیز افزاینده شکاف های اجتماعی بین اقشار مستضعف با سایر اقشار متوسط و یا مرفه است که این اصلاً نمی تواند طرح مناسبی در یک منطقه شهری با چنین تعریف ها و مختصات اجتماعی باشد، اگر چه این طرح شاید در بیابان و جاده های بین شهری، مثبت ارزیابی شود!

بنابراین از مدیران ارشد استان و نمایندگان محترم مجلس انتظار می رود که با تحت فشارگذاشتن متصدیان امور در راه آهن کشور و شمال، مانع از اجرای چنین طرح پرتبعاتی در ساری شده و نگذارند که نشست های این شب های اهالی که در حال تهیه طومارهای اعتراضی اند به سایر حرکت های اعتراضی منجر شود که این اصلاً به صلاح جامعه نخواهد بود.