اشاره : حسین اسلامی که این روزها کمی کم فروغ شده و به قول معروف آهسته و پیوسته قلم می زند در جدیدترین تلنگر خود به دیگران ! به سراغ رئیس مازندرانی پارلمان رفت و از هر دری سخن گفت . از هلوکاست و جنگ جهانی اول گرفته تا سد بدون آب در ساری و جدایی میاندرود ! البته .... بگذریم...

متن کامل نامه این مورخ ساروی را با هم می خوانیم :

جناب آقای دکتر علی لاریجانی

باسلام

شما مرکز پژوهش دارید، هر کدام از این نمایندگان پیش از ورود به مجلس در تبلیغات انتخاباتی، خودشان را علامّه‌ی دهر، قهرمان ملّی، ابر مرد و ابر دانشمند و ابر دلسوز به مردم و ابر سازنده و ابر کارآفرین و خلاصه موجودی استثنائی که از آسمان به لطف خدا برای خدمت به مردم به زمین آمدند معرفی می کنند، نمایندگان شهر و دیار ما روستاگردی شبانه هم دارند.

از بقیه عزیزان نماینده هم امضاهای دستجمعی و نطق پیش از دستور (معمولاً دیگران نوشته) را می‌شنویم که البته نمایندگان کمتر به آن گوش می‌دهند، بعضی‌ها هم که خیلی خسته هستند، شکر خدا ........ نمایندگان عزیز هم در جابجائی مدیران تا دلتان بخواهد با مسوولین قوه مجریه مساعدت دارند، بهمین دلیل ما در همین شهر خودمان یعنی ساری به همّت همین نوع نمایندگان و تسلیم بی‌قید و شرط مجریان در قوه مجریه، سدّی ساختیم که بعد از ده سال هم هنوز یک سطل اب در پشت آن جمع نشده است. همین دو سال قبل با دو تا گاو و سه تا گوسفند که زیر پای رئیس جمهور نظر کرده و با همّت عالی نمایندگان همین شهر خودمان در شهرستان خودمان دو تا شهرستان ساختیم، حالا ماندیم که بلندگوی مسجد دارد اذان پخش می کند از شهرستان ساری است یا شهرستان میاندرود (گرچه اصل واژه‌ی میاندرود بر ساخته است.)

بگذریم، ما بعضی وقت‌ها  متوجه نمی‌شویم که داریم در ساری گشت و گذار می‌کنیم یا در میاندرود، این حضرت آقای  رئیس جمهور پیشین اگر در این خلاقیت و نوآوری، اسم هر دو شهرستان را ساران دورود شماره یک و دو می‌گفت با مزه‌تر می شد.

اینها مقدمه بود !

نفس گرمی من بود، اصل مطلب این است که من بر این باورم هستم که یکی از بزرگترین نسل کشی بشر در قرن بیستم در ایران روی داد، یعنی ما حدود هشت تا ده میلیون نفر جمعیت حدود بیست میلیون نفری ایران را در جنگ جهانی اول در فاصله ی دو سال یعنی 95 تا 97 سال پیش (1917 میلادی تا 1919) در اثر گرسنگی و قحطی و بیماری ناشی از اشغال ایران بوسیله متفقین از دست دادیم.

این نسل کشی بزرگ از ایرانیان دارد در تاریخ گم می‌شود، مجرم اصلی انگلیس است، من نمی‌خواهم نبش قبر کنم، قصد ندارم توصیه کنم که باز از دیوار سفارت انگلیس بالا بروند، ولی لازم است که در کتابهای درسی بیاید که دیگران صد سال پیش جنگ کردند، ما با اینکه اعلام بی‌طرفی کردیم. باز هم چون قدرت نداشتیم و دولت مقتدر نداشتیم ما را به حساب نیاوردند، از روی ما رد شدند و ما نزدیک به پنجاه درصد جمعیت کشور را از دست دادیم و بعد از جنگ هم باز ما را به حساب نیاوردند. و نمایندگان محترم مجلس اگر حوصله دارند، و وقت دارند و اگر مرکز پژوهشهای مجلس با دلائل کافی و مستندات تاریخی آنرا تأیید می‌کنند و این نمایندگان ما آنرا می‌پذیرند، به صورت طرح در مجلس داده شود که کشتار بزرگ ایرانیان در جنگ جهانی اول را قانون کنند، ثبت کنند، و دولت موظف به رسمیت دادن این کشتار بزرگ قرن بشود تا دولتها و ملّتها و مردم ما و نسلهای بعدی بیاد بیاورند که چه بر سر ما رفت، ما باید به یاد این نسل کشی بزرگ قرن، روزی را در تقویم داشته باشیم، البته باز یک روز به تعطیلات اضافه نشود، بلکه تصویب کنید همه مردم یک ساعت در این روز بیشتر کار کنند و مزد نگیرند.

ما لازم است به دنیا این آگاهی را بدهیم که اگر به مقررات بین المللی دل خوش کنیم و بچه‌ی سر براه آنها باشیم و روی خودمان حساب نکنیم و به سازمانهای بین المللی دل ببندیم، باز هم این از خود راضی‌های غربی ما را لگد کوب می‌کنند، باز هم از ما نسل کشی دیگر می‌سازند، فقط یک اشاره به این جنایت حضور نامبارک و اشغال ایران از طرف متفقین می‌کنم که برابر اسناد موجود نخست وزیر مملکت به استاندار مازندران زار می‌زند، التماس می‌کند، تا از مازندران برنج گِرده به تهران بفرستد تا مردم از گرسنگی نمیرند، و نانوائیهای تهران از برکت برنج گرده‌ی مازندران به کته‌پزی تبدیل شد و مردم تهران قابلمه بدست در صف شدند.

ما با یادآوری این روزها‌ی تلخ هشیار می‌شویم که دیگر بار قابلمه بدست در صف گرسنگان نرویم. پدران ما اگر خواب بی وقت نمی‌کردند هزار سال چشم بادامی‌های حرامی از غزنوی، و سلجوقی ، غز، خوارزمشاهی ، مغول و تیمور و بی شناسنامه همسایه‌ی معروف به خرس شمالی و روباه حیله‌گر جزیره عَن‌گِلیز و ... و... اینهمه به ما بی‌حرمتی نمی‌کردند.

نسل کشی و هولوکاست ایرانیان در جنگ جهانی اوّل روز سیاه تاریخ ایران است، نگذارید اروپای وحشی از این ننگ نسل کشی ایرانیان فرار کند.       

حسین اسلامی

93/4/31