فینال جام باشگاه های آسیا با تمام ناخوشی هایش به پایان رسید ولی برای مازندرانی ها تلخ تر از شکست نماینده ایران به چشم نیامدن فوتبال مازندران در این فینال بزرگ بود . اینکه چرا گزارشگرهمیشه احساسی بازی ، بزرگان مازنی ذوب آهن را نمی دید و همه تیم ذوب آهن را اصفهانی قلم داد می کرد جای شگفتی دارد یا جای افسوس ؟ نمیدانم ... بر سر فوتبالی که در دو دهه گذشته حتی درجا هم نزده است تا دلمان خوش باشد ، باید همچنین بلایی بیاید تا فوتبالیست هایی که از خطه آن به مرز کسب عنوان بهترین فوتبالیست قاره می رسند ، به چشم گزارشگر ایرانی نیاید و صادره شناسنامه آنها به همین راحتی تغییر کند .
به راستی چرا فوتبال مازندران نمی تواند به مرز قطب شدن برسد ؟ تئورسین های بزرگ،رمز اصلی موفقیت هر رشته ورزشی را به ژنتیک مردمان آن منطقه مرتبط می دانند و از آن سو ، ون دال جامعه شناس هلندی، داشتن یک مدیر خوب و مطلع را رمز موفقیت یک پروژه می داند .
مازندرانی که بازیکنانی چون خلعتبری ، فرشید طالبی ، شهاب گردان ، شیث رضایی ، اولادی ، بنگر ، هادی رکابی ، میثم بائو ، هادی نوروزی ، رحمان رضایی و ... و مربیان بزرگی چون نادر دست نشان ، سورتیچی ، مسگر ساروی و ... را در درون خود دارد ، بی شک بی استعداد نیست و هر کس از بی استعداد بودن فوتبال مازندران سخن به زبان آورد یا نادان است و یا مغرض.
اینکه نمیتوانیم این همه استعداد را در کنار هم قرار دهیم تا به مرز بهره برداری برسیم ، باید سخن جامعه شناس هلندی را تایید کنیم که چرا فوتبال مازندران حتی درجا هم نزده است چه برسد به موفقیت . اینکه استعداد های ما به چشم گزارشگر ایرانی ، یک اصفهانی به چشم می آیند ، می تواند تلنگری باشد به مدیران مازندرانی که چرا ما نتوانیم مانند بوشهر و یا همدان و یا قم در لیگ برتر تیم داری کنیم ؟
آنها کجای فوتبال هستند و ما کجا ؟ ای کاش مدیران و مسئولین استان که به واسطه فوتبال به خواسته های غیر ورزشی خود می رسند ، کمی هم به این سفره پربرکت !!! فکر می کردند تا هم سفره خود را داشته باشند و هم نمایندگان استانمان در ترکیب نماینده کشورمان در فینال جام باشگاه های آسیا ، یک مازندرانی به چشم بیایند .
گاهی اوقات می توانیم از بعضی نکات ، درس های بزرگی بگیریم.
میثم کاوه
