شمال نيوز-متأسفانه ساعتی پیش، یکی از مصدومین حادثه آتش‌سوزی دبستان «انقلاب اسلامی» روستای «شین‌آباد» به نام «سیران یگانه» در اثر شدت جراحات وارده ناشی از سوختگی‌ درگذشت و باز هم شاهد بي مسوليتي مسولاني هستيم كه براي مسول شدن به هر قدرتي تكيه مي كنند و هر راه و روشي را براي مسول شدن بر مي گزينند

«سیران یگانه» براي تو مي نويسم كه چقدر معصومانه در غربت و بي پناهي سر بر بالين خاك نهادي تا ايران دگر بار براي تو بنويسد

براي تو اشك بريزد

براي تو هموطن كوچكم كه در دل با چه آرزوهايي در مدرسه نمور و فرسوده در حال تحصيل بودي

براي تو مي نويسم برادر و خواهر كوچكم كه در غم از دست دادن دوست و همكلاس خود در غم و اندوه غرق شدي

براي تو مي نويسم كه وزيرت پس از حادثه آتش سوزي با خبرنگاران مصاحبه نكرد تا عمق فاجعه فاش نگردد

براي تو مي نويسم كه ديگر دوستان هموطنت از سوختنت آن شب سر بر بالين نگذاشتند و تا طلوع صبح برايتان دعا كردند

براي تو مي نويسم كه هيچ كس نمي داند پدر و مادرت چه حالي داشتند

براي تو مي نويسم كه چگونه براي فرداي خود كتاب درسيت را باز مي كردي و به اميد روزي كه ايران را بسازي شب را به صبح مي رساندي

براي تو سيران عزيز مي نويسم تا درسي باشي براي مسولين كه به فكر ساختن باشند  و نه گفتن

براي تو مي نويسم كه دگر بار قلبمان نلرزد و شاهد خاموش شدن چراغي ديگر نباشيم

آري ، براي تو مي نويسم

نمي دانم كه چرا در سرزمينم كه بيشتر مسولينش دم از كار و تلاش مي زنند فرزندان اين مرز و بوم در آتش بي كفايتي بعضي مديران مي سوزند و هيچ كس مسئول نيست و يا نمي خواهد مسئوليتي را بپذيرد تا خدايي ناكرده خدشه اي به كارنامه مديريتيشان وارد نشود

و سوالم اين است كه چگونه مي توان راحت خوابيد و به بفكر سيران هاي آينده كشور نبود  و چرا ؟

و اتفاقي كه درس نشد.............

برق نگاه معصومشان ‌با قاب‌هاي چوبي در دست كه در آن ‌چهره‌هايي متفاوت را نشان‌ مي‌داد، آتش به دلمان زد.
عمق نگاه نافذشان شرمسارمان كرد كه چرا نبايد يك بخاري استاندارد در كلاسشان مي‌بود، و انگشت‌هاي ذوب شده‌  در كنار كتاب فارسي كلاس سوم ما را ناخودآگاه به ياد حسنك كجايي، تصميم كبري و ده‌ها درس خاطره‌انگيز ديگر اين دوره انداخت.
نمي‌دانيم وقتي به درس پترس فداكار مي‌رسند، چه تصويري از انگشت پترس در ذهنشان شكل خواهد گرفت و حتي نمي‌دانيم آيا به خاطر گرمي مشعل دهقان فداكار، او را دوست مي‌دارند.
دختركان و پسركاني با قاب‌هاي بزرگ در دست كه حسرت و رنج در چشمانشان موج مي‌زند، بچه‌هايي كه رنگ نداشته ديوار خانه‌اشان حكايت از جيب خالي والدينشان براي هزينه‌هاي سرسام‌آور درمان دارد و نمي‌دانيم چرا تا به امروز گره‌هاي چروك چهره‌‌هايشان كه قرار بود ترميم شوند، هنوز باز نشده است و اين پرسش كه آيا در ميان سيل پزشكان اين مرز و بوم كسي حاضر است با ظرافت انگشتانش مرهمي براي صورتكان اين بچه‌ها باشد، ما را به خود مشغول كرده است.
بچه ها در روستايشان مي‌مانند، به دنبال مرغ خانه‌اشان مي‌دود تا شايد با سر و صداي مرغ و خروس‌هاي خانه بتواند اندكي خود را تخليه كند.
 در كنار ديگر بچه‌هاي قرباني غفلت ما در كنار بچه‌هاي روستا براي گرفتن يك عكس حاضر مي‌شود اما او براي عكاس نمي‌خندد.
آيا بچه هاي مدرسه سوخته ما مي توانند دفتر مشقشان را باز كنند،؟به زحمت و با كمك دست ديگر مداد سياه را در دست مي‌گيرد و در سطر اول مي‌نويسد: اي كاش كلاسمان آتش نمي‌گرفت.

اي كاش از سوختن مدرسه روستاي درودزن استان فارس درس مي گرفتيم

سرنوشت دانش آموزان مدرسه شهید رحمتی روستای درودزن از توابع مرودشت در استان فارس پس از آتش سوزی/ عکاس: فرامرز میرآبادی-فارس ( این گزارش دارای تصاویر دلخراش است)