شمال نیوز / محمدحسن آغاز : طرح بحران ها سیاه نمایی نیست ، بلکه گره گشایی است . اخلاق مسئولیت حکم می کند ، به جای این که مشکلات را پنهان کنیم ،آشکار سازیم . این مهم در جامعه شناسی توسعه ، از اهمیت اساسی برخوردار است و از وظایف اصلی رسانه هاست . 

متاسفانه تخریب و غارت جنگل های استان  ادامه دارد و کمتر مسئولی به صورت تخصصی به دنبال چاره جویی است ، محیط زیست ما  در معرض تخریب فراوان  و آسیب های جدی است و قدم های برداشته شده ، موثر نیست . زباله های فراوانی در جنگل ها و اطراف روستاهای استان  رها  شده است و شیرابه های آن باعث مسمومیت های گوناگون منطقه ای شده است و فرهنگ عمومی تغییرات اساسی نمی کند که  برنامه موثری برای برخورد وجود  داشته باشد . امنیت روستاها و بخش های اقتصادی ما روزبروز کمتر و  بدترمی شود و گفت و گو با مسئولان نشان می دهد  که امکانات لازم را برای برخورد با ناامنی ندارند و همین امر زمینه خروج هزاران سرمایه گذار از برنامه ریزی اقتصادی  لازم شده  است . سواحل ما تحت تصرف زمین خواران بزرگ قرار گرفته است و کسی اقدام جدی نمی کند تا این که ، بعد از چهل سال ، یک دولت  با همکاری قوه قضائیه به داد مردم می رسد .

 هزاران هکتار از زمین های مستعد کشاورزی توسط سودجویان از دست کشاورزان خارج می شود و کسی نیست که به فکر حفظ زمین های حاصلخیز کشاورزی باشد . 

اینها نمونه بحران هایی است که بروز کرده است و کمتر کسی برنامه ای برای کاهش آن دارد. 

بحران ها ، به زمینه ها و موقعیت هایی اطلاق می شود که یک بخش از جامعه  و کشور به سبب استفاده بیش از حد از منابع خدادادی تخریب و یا تصرف می شود و کسی را یارای آن نیست که با آنها برخورد کند ، هر گاه این موقعیت به نابودی و تخریب کامل انجامید ، عده ای بر حسب اتفاق خاصی که می افتد ،متوجه آن می شوند . 

به عبارت  دیگر ،بحران ها  موقعی بروز می کنند که پنهان کاری ،محافظه کاری و نان به نرخ روز خوردن ، متد بخشی از بدنه مدیریتی شده و هر از گاهی ، موقعی مسئله را طرح می کنند که می خواهند  پست یا سمتی را بگیرند و بعد از چندماهی ،خود آن مدیر ، بخشی از مشکل می شود .

کتمان بحران موقعی بروز می کند که مدیرانی که در راس نشسته اند ،می  دانند که مشکل هست ،اما به اندازه ای آن را کوچک نمایی می کنند تا بتوانند به راحتی به امور خود مشغول باشند و یا این که در پست های تخصصی ، انسان های غیرمتخصص و ناتوان را که از خودشان هست ، بکار گمارند. 

مشکلِ دیگرِ طرحِ بحران ها ،این است که وقتی کشوری درگیر بحران های مختلف اجتماعی ،سیاسی ، زیست محیطی و حتی با چالش های جدی فرهنگی و معرفتی مواجه است ،طرح بحران های ناشی از کتمان بحران ،برای همه مسئولین هزینه دارد که نه تنها مانع سرمایه گذاری دیگران در بخش های اقتصادی وصنعتی می شود ، بلکه طرح مباحث این چنینی ،زمینه را برای کنار گذاشتن مسئولان توانمند فراهم می سازد. با این نگاه می توان گفت که موضوع  بحران کتمان بحران  ،جایگاه ویژه ای برای طرح ندارد . چرا که برنامه ریزی خاصی نمی توان برای کاهش بحران ها کرد ،مگر این که سیستم به گونه ای عمل کند که بخشی ازمدیران نالایق را که سال ها در پست های مدیریتی فقط  از این اداره به آن اداره تغییر کرده اند ،عوض کند تا سازمان ها  نفس راحتی بکشند.

بخش اقتصادی استان مازندران ،سال ها با مدیران ضعیف ،زمینه خروج سرمایه از استان وکشور شده است . در سال گذشته ،فرصتی فراهم شده است که با بیش از پنجاه شرکت دانش بنیان مصاحبه کرده ام و اکثر آنها گله داشته اند که یا به آنها بها داده نمی شود ، یا به آنها وام تعلق نمی گیرد و یا این که ،کاری کرده اند که آنها به مسایل حاشیه ای شرکت های دانش بنیان بیندیشند.  تعجب اینجاست که با این که می دانند کدام شرکت ها در راستای توسعه علمی و تولید کالا موثرند ،اما متاسفانه گاه وام ها به شرکت های اصلی داده نشده است . 

وقتی در سال های گذشته ،رئیس یک اداره مهم در استان مازندران  به غارت چوب از جنگل می پرداخت ، اگر کسی - حتی در رسانه - به مسایل جنگل و مشکلات آن می پرداخت ، به جای حل مسئله ، نه تنها با آن برخوردمی شد ،بلکه سعی در متهم کردن  روزنامه نگاران و اهالی رسانه می شد . 

 تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی و سخت‌تر شدن زندگی روزمره مردم ناشی از کتمان  و عدم همراهی در مشکلاتی  است که از گذشته ایجاد شده و این انباشت ،زمینه بحران  را فراهم کرده است  ، اگر برای هر مشکلی ، در زمان خودش ،چاره جویی می شد ،امروز با این همه چالش و بحران مواجه نبوده ایم