بزرگترین چالش و بحرانی که در استان بروز می کند و گاهی در قالب خودی و غیرخودی و گاهی هم در قالب ناکارامدی و گاهی هم در قالب »آنارشی مدیریتی« خود را می نمایاند ،چالش مدیریتی است . چالشی که نشان می دهد که مدیران ما ، «انگار تدبیر کرده اند که تدبیر نکنند».

این چالش را می توان «سبک مدیریت کلنگی»  در استان نیز نامید که باعث شده است که اولویت ها و فوریت ها مشخص اند ، اما وضعیت به گونه ای است که انگار ،«عده بسیاری در جامعه ما کناری نشسته اند تا از بنده خدایی تصمیمی و تدبیری صادر شود و سپس پابرهنه وارد میدان شوند و طرف را لنگ کنند».

رودخانه ها خشک می شود و دیر متوجه می شوند . 94درصد سواحل تصرف می شود ،بعد به فکر چاره جویی می افتند، زمین های مرغوب کشاورزی به باغات و ویلاسازی تبدیل می شود ، دیر به فکر چاره جویی می افتند، درختان مرغوبِ جنگل غارت می شود، با تاخیر به فکر مدیریت آن می افتند،روستاها از نیروی متخصص خالی می شود ، سپس به فکر مهاجرت معکوس هستند. شهرها مرکز زندگی بیمارگونه مردم می شود، سپس به ساماندهی حواشی و مدیریت شهری می افتند ، بیمارستان ها جایی برای درمان واقعی نیست و ارزش بستری شدن در آن  نیست ، و  عاقلان ترجیح می دهند که به بیمارستان های تهران بروند ،آنها هنوز به فکر نظارت موثر حوزه سلامت و درمان  نیفتاده اند . همه اینها و دهها شواهد دیگری که نشان از ضعف مدیریت و چالش های پیش روی برنامه ریزان استان است که  به نام چالش مدیران ثبت می شود.همانطور که در متون مدیریت کشور به  مشکلات و خصایل مدیریت کنونی جامعه ما اشاره کرده است ،برای  استان ما هم صدق می کند . منتهی این جا مشکلات ببیشتر  است . چرا که منافع منطقه ای ،موقعیت استراتژیک استان و قوت های محیطی  باعث شده است که مدیران ضعیف تری  به کار گرفته شوند تا از این سفره ،حوزه های وزارتخانه ای بیشتری بهره مند شوند و هیچکس بدون روزی نباشد!!.

نابهنگامی ،ناکارامدی ، روان پریشی و کرختی  ویژگی مدیریت های کشور است  و استان مازندران استثنا نیست و ارتباطات و مشاهدات ما نیز نشان می دهد که این خصایص در  استان ما ،نمود بیشتری دارد . 

انگار مدیریت ها برای حل مشکلات مردم و نیازهای استان طراحی نشده اند و گرفتار نوعی اعوجاج و نابهنگامی عملی هستند. فقردانش و تجربه مهندسی اجتماعی سیاسی کاملاً مشهود است ، به رغم پزعالی ، جیب های کاملاً  خالی دارند. در زمینه مهندسی اجتماعی روی هم رفته دو صفحه کتاب نخوانده اند اما هیچ صاحب تخصصی را در این زمینه به شاگردی نیز نمی پذیرند.«گویی که خداوند آنها را اساساً به سیما و سرشت و هیبت یک مدیر آفریده است . هر تدبیری که دیگران می کنند، باطل است و مردم خویش را به کژراهه می برند .فقط تدبیر و تمهید اینان است که ره به صلاح و فلاح در جهان می بَرَد».

مدیریت کلنگی باعبث شده است که نیروی انسانی نیز ناکارامد و پرخاشگر باشد و تکریم ارباب رجوع را نفهمد . چرا که کارکنان  نیز یا توانمندند که از بالادست رنج می برند و یا ناتوانند و در جهل خویش گرفتار.

در چنین  فضای آنومیک ، نیروی مخلص و نیروی ناتوان قابل تشخیص نیست و جالب تر این که نیروهایی که امتحان خود را بدرستی پس نداده اند و در عملکرد حوزه خود در استان ناموفق بوده اند ،ارتقاء هم می یابند.

 انگار هیچ کس برای مدیریت مشکلات استان نیامده است ،سیاست ها به وی اجازه می دهند که فقط مشکلات را گزارش کنند و تماشاگر بدترشدن اوضاع باشند. نه توان آن را دارند که به سازماندهی نیروی انسانی بپردازند  و نه بودجه آن را دارند که به برنامه ریزی و اجرای برنامه جهت کاهش مشکلات بپردازند. همیشه نسبت به وضع موجود عقب هستند.

امکان «انباشت تجربه مدیریتی» در کمتر اداره ای فراهم می شود . «هرروز روز مدیر دیگر و تجربه دیگر است ». مدیرانی که به طولانی کردن عمر مدیریتی خود علاقمندند،عمدتاً پیرو آهسته برو ،آهسته بیا که گربه شاخت نزنه ،هستند.روی دیگر این مشرب مدیریتی ،سکوت است و سکون . بی خاصیتی و غیبت در هنگامه های تصمیم و تدبیر شجاعانه  و آگاهانه .

 محمدحسن آغاز ، پژوهشگر اجتماعی و فرهنگی