به گزارش نامه نیوز، تیرماه 84 روزهای خوشحالی اصولگرایان بود، روزهایی که رقیب قدر اصلاح طلب را از میدان به در کرده و به حکمرانی 8 ساله آن پایان داده بودند و حال با رییس جمهوری ناشناخته بازگشت دوباره به قدرت را جشن می‌گرفتند. گرچه بودند اصولگرایانی که علی رغم پیروزی محمود احمدی نژاد از او دلگیر و دلخور بودند، افرادی چون شیخ علی اکبر ناطق نوری که با پشت پا زدن آشکار مرد جدید سیاست ایران به نقش بزرگتری اش مواجه شده بود، مردی که روزگاری دورتر توسط خود او به دایره سیاست ایران پا نهاده بود.

اصولگرایان اما آنقدر سرخوش و سرمست از پیروزی بودند که  بی توجه به دلخوری ریش سفیدان و بزرگانشان جملگی گرد مرد آرادانی پاستور جمع شوند. محمود احمدی نژاد اما خوشی اصولگرایان را خیلی زود تبدیل به یاس و سرخوردگی کرد. چه آنکه او مرد تن دادن به خواسته های اصولگرایان و قرار گرفتن و حرکت کردن در چارچوب اصولگرایی نبود. او ابایی نداشت از اینکه همراهان و حامیان دیروز خود را باج خواه بخواند و یکی پس از دیگری آنها را از گرد خود پراکنده و دیگرانی از جنس خود را در اطرافش جمع کند. اینگونه بود که بهار اصولگرایان زودتر از موعد به خزان تبدیل شد اما فضا را برای نقد رییس دولت به اصطلاح اصولگرا مناسب نمی دیدند و ترس از بازگشت اصلاح طلبان به قدرت آنها را به وادی سکوت کشانده بود. سکوتی که 8 سال به درازا کشید.

اصولگرایانی که در سال 84 از حامیان محمود احمدی نژاد بودند در ماه های پایانی دولت دوم او همگی برای پایان یافتن هرچه سریعتر دوران ریاست جمهوری او دعا می کردند. چه آنکه احمدی نژاد آنی نبود که آنها تصور می کردند.

پایان دولت دهم گرچه برای برخی پایان دوران احمدی نژاد تلقی می شد اما محمود احمدی نژاد دنیای سیاست را آنقدر خوش و شیرین یافته بود که استارت ها برای ماندگاری در قدرت را از همان 2 سال پایانی ریاست جمهوری اش آغاز کند. تلاش هایی که ذیل نام پرحاشیه اسفندیار رحیم مشایی آغاز و پایان یافت و در نهایت هم ماندگاری در قدرت را برای احمدی نژاد به ارمغان نیاورد تا 24 خرداد 92 پایانی بر دوران حضور احمدی نژاد ها در پاستور باشد.

مرد آرادانی پاستور اما برخلاف آنچه تصور می شد مرد پشت کردن به دنیای سیاست نبود، آنگونه که این روزها در هر گمانه زنی و تحلیل از انتخابات پیش رو نام او و طیف سیاسی همراهش نیز به میان می آید. شاهد مثال این گمانه ها هم تحرکات انتخاباتی او و همراهان سیاسی اش است. تحرکاتی از نوع برگزاری جلسه با وزرا و معاونان سابق، تلاش برای کادرسازی در قالب دانشگاه ایرانیان، نشست با حامیان رسانه ای و تهیه لیست 150 نفره برای انتخابات مجلس دهم.

احمدی‌نژاد آرام و چراغ خاموش به سیاست باز می گردد!
«تنها برنامه‌ای که بعد از ریاست جمهوری دارم این است که به دانشگاه بازگشته و به کار علمی خود ادامه دهم. مردم ایران بنده را به مدت هشت سال به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب کردند و پس از پایان این دوران هیچ طرح سیاسی خاصی ندارم.»، «بنده سیاستمدار هستم ولی نه با آن تفسیری که در غرب وجود دارد، چنانکه پیش از این دوران نیز فعالیت سیاسی داشته‌ام. اما اینکه بخواهم پس از پایان دوران ریاست جمهوری حزب و گروهی تأسیس کنم، این‌طور نخواهد بود.»

این پاسخ محمود احمدی نژاد به خبرنگار روزنامه فرانکفورتر آلمان بود وقتی از او پرسید برنامه شما بعد از دوران ریاست جمهوری‌تان چیست؛ سخنی که نه آن زمان که بر مسند ریاست جمهوری نشسته بود و نه در این روزهایی که دیگر  تنها نام رییس جمهور سابق را یدک می کشد کسی آن را باورپذیر نمی دانست و برای بسیاری احمدی نژاد همان مرد خلق الساعه و عجیبی بود که به یکباره پا به میدان سیاست نهاد، 8 سال ریاست جمهوری غیرقابل پیش بینی را رقم زد و در نهایت با دلخوری‌های زیادی که از او بود از پاستور رفت. اما رفتنش به معنای پایان سیاستمداری او نبود. او گرچه خود را برخواسته از هیچ دسته و گروهی ندانست و حتی از تشکل جمعیت ایثارگران هم رانده شد اما این روزها در تلاش است با پیگری همان استراتژی معروف خود در دوران ریاست جمهوری اش بقای خود در عالم سیاست را تضمین کند تا شاید 4 سال دیگر فضا برای بازگشتش به پاستور فراهم شود.

مردمی بودن؛ گرچه تعبیر حامیان دولت سابق از نحوه ارتباط و رویارویی او با افکارعمومی و مردم بود اما بسیاری از سیاستمداران این رفتار رییس دولت سابق را «پوپولیستی» می دانستند. استراتژی که براساس آن احمدی نژاد پایه رای خود را نه در طبقه متوسط و روشنفکر چامعه که در طبقات پایین و محروم جامعه، عوام و مردم شهرهای کوچک و روستاها بنا نهاد. آوردن پول نفت بر سر سفرها هم همان شعار انتخاباتی بود که بسیاری آن را در قالب همین استراتژی محمود احمدی نژاد تعریف می کردند. او در دوران ریاست جمهوری اش نیز با به راه انداختن سفرهای استانی که در قالب آن به شهرها و روستاهای کشور سرک می کشید و بی واسطه با مردم در ارتباط بود یا پرداخت یارانه و ساخت مسکن مهر و اقداماتی از این نوع نشان داد در تلاش است که پایگاه رای خود را همچنان در همان طبقات حفظ کند.

امری که با برخی تصمیمات غلط اقتصادی و سیاسی که نتیجه اش دامن زدن به گرانی و تورم و مشکلات معیشیتی از یک سو و تحمیل شدن فشارهای سیاسی به کشور از سول کشورهای غربی از سویی دیگر بود عملا بخش زیادی از این پایگاه رای را از دست داد.

احمدی نژاد اما همین زمان که دیگر در سیاست نیست و از سوی اصولگرایان هم به گوشه ای رانده شده است  گویی تنها شانس خود برای بازگشت به قدرت را در پیگیری همان سیاست و استراتژی می بیند. اینگونه است که در 8 ماهی که از پاستور رفته است حضورش در انظار عمومی و رسانه ها آنجا بوده است که مردم حضور پررنگ داشته اند نه سیاستمداران.

ایام عزاداری محرم و شب های ماه رمضان از جمله زمان‌هایی بود که او با حضور در جمع مردم در هیات و حسینیه ها و مساجد توجه مردم زیادی را به سمت خود جلب کرد. این در حالی است که او در مقابل در معدود دفعاتی در مجالس و مراسمی که سیاسیون و مسئولان نظام حضور داشته اند حضور یافته است و شکل رسمی حضور او تنها در جلسات مجمع تشخیص مصلحت نمود و بروز یافته است.او حتی حاضر نشد در مراسم تحلیف حسن روحانی در مجلس شورای اسلامی حضور یابد تا اینگونه خط جدایی که بین خود و سیاستمداران از نوع اصولگرا و اصلاح طلب کشیده بود را پررنگ تر کند.

احمدی نژاد اما گرچه این روزها برخلاف دوران پرهیاهوی ریاست جمهوری اش ژستی آرام و معقول به خود گرفته اما به نظر می رسد تحرکات خود برای بازگشت به قدرت را آغاز کرده است. برپایی جلسات متناوب با وزرا و معاونان و همراهان دیروزش از یک سو، تلاش برای قانونی کردن دانشگاه ایرانیان از سویی دیگر و برخی اقدامات چون نشست با حامیان رسانه ای و تهیه لیست برای انتخابات مجلس دهم از جمله اخباری است که از تحرکات احمدی نژادی ها مخابره می شود.

چندی پیش بود که برخی رسانه ها خبر دادند«: در جلسه گروهی از مدیران احمدی نژاد که در دفتر یک دانشگاه در حال تاسیس برگزار شد، گفته شده است: ما برای انتخابات مجلس در تهران شانسی نداریم اما وضعیت مان در برخی شهرها به ویژه شهرهای کوچک خوب است. اگر بخواهیم در مجلس کرسی داشته باشیم باید شبکه هواداران خود را در شهرها منسجم نماییم. در این جلسه طرح برگزاری یک نشست سراسری متشکل از مسئولان ستادهای انتخاباتی حامیان احمدی نژاد در تهران به تصویب رسیده است.»

تهیه لیست 150 نفره برای انتخابات مجلس دهم و کادرسازی در پشت صحنه دانشگاه ایرانیان از دیگر اظهارنظرهای سیاسی است که از اقدامات رییس دولت سابق برای بازگشت به قدرت مطرح می شود. این گمانه ها زمانی جدی تر به نظر می رسد که اطرافیان رییس جمهور سابق گرچه تلاش دارند این امر را به افکارعمومی القا کنند که احمدی نژاد به دنبال بازگشت به سیاست و قدرت نیست اما صحبت های آنها در هاله ای از ابهام و تردید بیان می شود و واژه هایی چون«فعلا» و «شاید» مطلع اظهارنظرهایشان در این زمینه است.

به عقیده سیاسیون و تحلیلگران فضای سیاسی کشور بازگشت احمدی نژاد به قدرت و سیاست به مولفه های زیادی چون ناکام ماندن حسن روحانی در دوره اول ریاست جمهوری اش بستگی دارد. آنگونه که سعید لیلاز از سیاسیون نزدیک به دولت معتقد است «احمدی نژاد روی ناتوانی دولت روحانی حساب کرده است. اگر دولت آقای روحانی نتواند ظرف مدت کوتاهی به این مطالبات پاسخ دهد و یا نتواند به گونه‌ای شرایط را ساماندهی کند، طبعا مطالبات از دولت روحانی عبور خواهد کرد. من به شما گفتم که این شرایط به شدت مستعد ظهور پوپولیسم است. یعنی شعارهایی که طبقات فرودستی را جذب می‌کند که دولت روحانی نتوانسته است در ساماندهی و تحقق مطالبات آنان موفق عمل کند.»

او که معتقد است احمدی نژاد در صورت عزم به بازگشت به سیاست همان شعارهای پوپولیستی را به کار خواهد کرد می گوید«اگر احمدی‌نژاد بخواهد دوباره با همان شعار‌ها بازگردد، منوط به این است که جامعه ایران حالت توده وار پیدا می‌کند یا نه. احمدی‌نژاد شعارهای پوپولیستی را به کار می‌گیرد. خطر پوپولیسم همیشه همه جوامع را تهدید می‌کند. این امر ربطی به درجه توسعه یافتگی جوامع ندارد. از کشوری مانند افغانستان تا ایالات متحده آمریکا همواره در معرض پوپولیسم قرار دارند. ظرف ۱۸ تا ۲۴ ماه آینده یا روحانی ناکام می‌شود یا می‌تواند مطالبات  مردم به ویژه مطاالبات طبقات و اقشار محروم از دولت را برآورده کند. اگر روحانی و دولت او نتوانند این مطالبات را برآورده کنند، امکان هر گونه تحول سیاسی شدیدی در کشور وجود دارد. »

صادق زیباکلام تحلیلگر سیاسی اصلاح طلب هم معتقد است« روحانی موفق می‌شود مگر اینکه در مسائل اقتصادی و هسته‌ای شکست بخورد که در این صورت حضور رقیبانی همچون قالیباف، احمدی‌نژاد، لاریجانی امکان پذیر است. البته در میان رقیبان احتمالی روحانی احمدی‌نژاد بیشترین شانس آرا دارد؛ اما اگر روحانی موفق شود کسی نمی‌تواند برای وی چالشی ایجاد کند.»

در این میان اما واکنش افرادی چون احمد توکلی درخصوص بازگشت احمدی نژاد به قدرت و سیاست جالب توجه به نظر می رسد آنجا که وی در خصوص احتمال بازگشت رییس دولت سابق به سیاست می گوید«پناه بر خدا». دلخوری ها و ناراحتی اصولگرایان از احمدی نژاد همچنان پابرجاست اما احمدی نژاد همچنان مرد غیرقابل پیش بینی به نظر می رسد. آنگونه که به نظر می رسد وی به دنبال پی ریزی استراتژی پیشین خود است که در قالب آن اصلاح از پایین به بالا صورت می گیرد. و قدرت رای آوری بر طبقه پایین و فرودست جامعه متمرکز می شود. او برای بازگشت به قدرت چاره ای جز پوپولیست گرا بودن ندارد.