از ماندگاری حلقه های اشک سرخ در چشمان خسته ما می توان شدت اندوه فراق را در ایام افتراق لمس کرد و خلائی را فهمید که گذشت زمان هم نمی تواند آتش این حسرت را به خاموشی گرایاند و یا اینکه ما را در محاق فراموشی غافل گرداند.وقتی از گرمی حادثه می کاهد و هنگامی که ازدحام مراجعین به پایان رسیده و آدمی وزن ثلمه وارده را در خلوت خویش می سنجد و به میزان غربت وغم هجران وقوف می یابد، تازه تبعاتش را درک می کند و شاید یکی از دلایل و فلسفه پیدایش اربعین نیز همین باشد که پس از تسلی خاطر اولیه ای که اقوام و دوستان در غم ناشی از ارتحال عزیزان به صاحبان عزا نثار می کنند، تسکین دوباره تنهایی و غربتی است که معزا در آن از شدت دلتنگی، بی تاب شده و قرار از دست می هد، چرا که حالا بر اویقین می گردد که انتظار بازآمدن عزیز از دست رفته و دیدار دوباره، خیال کودکانه و خواب خوشی است که هرگز تعبیر نمی گردد!

آقا کاظم با همه خوبی ها و خاطرات دل انگیزش با ما وداع کرد و غریبانه تر از همیشه، انبوهی از اندوهی غم انگیز را برایمان بیادگار گذاشت و بلایی که حتی به آن فکر هم نمی کردیم، بر سرمان آوار کرد و تنهایمان گذاشت و رهایمان نمود و رفت!

شاید دلتنگی امروزمان حاصل یکرنگی هر روز اوست و بی قراری ما نتیجه فراری است که زنده ها از واقعیت مشحونی بنام مرگ نشان می دهند و اگر چنین است از خدای خویش قرابت قلبی با آن را مسئلت می کنیم.

آنچه که می توان از زندگی کوتاه آقا کاظم احصاء کرد و به ارمغان گرفت، پاکی، صفا، صمیمیت، صداقت و خلوص باطنی است که از او یک محبوب ماندگار در قلوب بی قرار ما ساخت و غبطه ای پایان ناپذیر در دلهای ما انداخت که با هر عبارت و عادت و ادبیاتی نمی توانیم آن را به مدار تعادل برگردانیم و هیجان عاطفی خویش را مهار کنیم و آرام بگیریم!

چشمها در انتظار و دلها بی قرار و خاطرها سوگوار کسی اند که عمری بر عواطف ما حاکم بود و در همیشه ایام ما را مشتاقانه، محتاج ملاقات و دیدارش نگه می داشت و بر چنین سفره عشق آمیزی، هرگز احساس اقناع و استغناء حاصل نمی گردید و با زهم ما گدامنشانه، استمرار با او بودن و تکرار دیدارش را التماس می کردیم!

کاظم آقا همان روحانی رزمنده و پاسداری است که از ابتدا تا آخرین لحظه حیات، مصداق بارز زی طلبگی و ساده زیستی مؤمنانه بود که ضمناً زیباترین خاطرات رزم از جنوب ایران تا جنوب لبنان را نیز بیادگار گذاشت.

تردید ندارم با اینکه ناشناخته ماندن کاظم آقا هم بخاطر تحصیل چندین ساله در حوزه علمیه قم و هم بخاطر عزیمت چندباره به جبهه های نبرد و هم بخاطر اشتغال در سپاه مرکز ما را نگران استقبال عمومی از مراسمش کرده بود، تنها و تنها به این خاطر با گسترده ترین اقبال مردمی از یک مراسم وفات مواجه گردید که خدای متعال می خواست به ما بفهماند که پاداش پاکی و خلوص مومنان را خود رأساً خواهد داد و چه زیبا هم داد!

جالب اینجاست که کاظم آقا نه تنها در ساری، بلکه در زادگاهش فرح آباد هم بخاطر عدم مراجعه 30 ساله اش، غریب و ناآشنا بود، اما امروز او آشناترین چهره برای شهروندان ساروی و بویژه برای چهره های دوست داشتنی فرح آبادی و همان همزادگاهی هائیست که کاظم آقا با افتخار تمام در وصیت نامه اش نوشت که "مرا در زادگاهم دفن کنید!"

حالا کاظم آقا در بین ما نیست و در مقبره الشهدا و در جوار شهدای فرح آباد آرام گرفت و هر شب جمعه ما را میهمان خود کرده و فرصتی ایجاد می کند تا ما اعضای خانواده در کنار مادر همیشه نالان مان، خودمان را مرور کنیم تا آماده ملاقات با خدایی باشیم که نمی دانیم که کی به ما نوبت دیدار داده است؟!

سوگوارانه تر از همیشه، اربعین ارتحال غم انگیز و یاد روح نواز برادر فقیدمان روحانی رزمنده، سرهنگ پاسدار مرحوم کاظمعلی رنجبر فرح آبادی را در غروب پنجشنبه و بر سر مزار ایشان واقع در مقبره الشهدا و امامزاده آقا سید محمد(ع) فرح آباد گرامی می داریم.

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه-26/11/90