شمال نیوز: برخی معتقدند نخستین زائر اربعین خود حضرت زینب(س) بوده است که بعد از آزادی از اسارت به سمت حرم حضرت ابا عبدالله (ع) قدم برداشت و آن حضرت را زیارت کرده و بر او و یارانش نوحه‌ها خواند. شیخ مفید معتقد است روز اربعین، روزی است که اهل بیت امام، از شام به سوی مدینه مراجعت کردند. سید بن طاوس در «لهوف» هم این نظر را تایید کرده و اربعین را روز بازگشت اسرا از شام به کربلا ذکر کرده است. او می‌نویسد: «وقتی اسرای کربلا از شام به طرف عراق بازگشتند، به راهنمای کاروان گفتند: ما را به کربلا ببر. بنابراین آنها به محل شهادت امام حسین آمدند. سپس در آن جا به اقامه عزا و گریه و زاری برای اباعبدالله پرداختند...»

با این حال، بر خلاف فقها و محدثین، برخی مورخین نظر دیگری دارند. شهید مطهری در این خصوص که اهل بیت امام حسین(ع) در روز اربعین به کربلا آمده‌اند باور دارد که آن را عقل تایید نمی‌کند و در منابع دسته اول و معتبر نیامده است. به جز شهید مطهری برخی از مورخان دیگر هم این مطلب را انکار نموده‌اند.

فارغ از اینکه اهل بیت امام حسین (ع) و خواهر ایشان نخستین زائران کربلا در روز اربعین باشند یا نه این مشخص است که یکی از نخستین زائران اربعین جابر بن عبدالله انصاری و کنیزش عطیه است.

در خصوص ورود جابر بن عبدالله انصاری در روز اربعین سال ۶۱ هجری به کربلا بین منابع تاریخی چندان اختلافی نیست. شیخ طوسی می‌نویسد: "روز اربعین روزی است که جابر بن عبدالله انصاری صحابی رسول خدا(ص) از مدینه برای زیارت قبر امام حسین ع به کربلا آمد. او نخستین زائری بود که قبر شریف آن حضرت را زیارت کرد". مشهور است که او بیستم صفر سال ۶۱ هجری به زیارت امام حسین(ع) رفت. جابر بن عبدالله ازد صحابی کبار پیامبر(ص) بود که ارادت ویژه‌ای هم به اهل بیت داشت.

 
داستان زیارت جابر هم داستانی دلکش است. عطیه عوفی که همراه جابر بود داستان لحظه ورود جابر بن عبدالله به کربلا را چنین توصیف می‌کند: "من همراه جابربن عبداللّه انصاری، جهت زیارت قبر مطهر ابا عبداللّه الحسین(ع) خارج گشتیم. هنگامی که به کربلا وارد شدیم، جابر در کنار شط فرات پیاده شد، غسل کرد و بهترین جامه‌های خویش را بر تن کرد و عطری که همراه داشت به خود زد. هر قدمی که به سوی قبر برمی‌داشت تکبیر می‌گفت و خدا را یاد می‌کرد. چون جابر بینایی خود را از دست داده بود از من خواست که دست او را به قبر مطهر سیدالشهداء(ع) بمالم."
 

عطیه این چنین ادامه می‌دهد: "هنگامی که دست خود را روی قبر شریف گذاشت، بر روی قبر افتاد، جابر به حالت غش روی مزار [امام حسین علیه السلام] افتاد؛ به صورتش آب پاشیدم؛ به هوش آمد. آن گاه سه بار گفت: «یا حسین! » بعد با خود می‌گفت: (حبیب لایجب حبیبه) «آیا دوست جواب دوستش را نمی‌دهد؟» سپس خطاب به امام(ع) گفت: می‌دانم چرا جواب مرا نمی‌دهی، آن گاه ادامه: «چگونه می‌توانی جواب دهی در حالی که بین بدن و سرت فاصله افتاده است...."