شمال نیوز/ کوروش غفاری چراتی : عَوام‌گرایی یا پوپولیسم آموزه و روشی سیاسی در طرفداری کردن یا طرفداری نشان دادن از حقوق و علایق مردم عامه است.

نظریه عوام‌گرایی فلسفی بر آرای «هربرت شیلر »و بر این فرض اولیه مبتنی است که عامه مردم را افرادی ناآگاه، منفعل و ضعیف می‌پندارد. تاریخچه آن را به اواسط سده نوزدهم و به جنبش‌های مختلفی که در سرزمین‌هایی مثل شوروی سابق به وقوع پیوسته‌است، می‌رسانند. ریشه عوام‌گرایی در میان روشنفکران تندرو روسیه در دهه ۱۸۶۰ با ظهور نارودنیک‌ها (مردم‌باوران) پدید آمد. بطورکلی جلب پشتیبانی مردم با توسل به وعده‌های کلی و مبهم و بزرگداشت و تقدیس آنان با اظهارات فریبنده و امیدوار کننده از ویژگیهای انگاره پوپولیست یادشده است. پوپولیسم در حقیقت به معنای عوام فریبی است که در مقابل خردگرایی و عقلانیت قرار دارد. اندیشمندان خردگرا معتقدند با توسل جریانات پوپولیستی مردم را میتوان موقتا راضی نگه داشت ولی در طولانی مدت، آثار زیان بار بسیاری بر جامعه وارد می کند که ممکن است جبران آن به سال ها زمان نیاز داشته باشد. درک درست از پوپولیسم، از ضروریات زندگی در جامعه ی مدرن است و مانع از بهره بردای افراد سودجو از ناآگاهی، ضعف و مشکلات جامعه میشود.

مقایسه تطبیقی مفروضات فوق با مشی مدیریتی و اظهارات مدیران استان مازندران از نمایندگان مردم در مجلس گرفته تا مدیران ارشد و میانی دستگاههای اجرایی نشان می دهد که در خوشبینانه ترین حالت ،درصد بسیار بالایی از انگاره های پوپولیستی در سخنان و رفتار و کردار آنان مشهود است.به اعتقاد بسیاری از کارشناسان ، درد مزمن مدیریت در مازندران در تمامی سطوح ،غلبه انگاره پوپولیستی بر منطق خردگرایانه ، عقلانی و واقعگرایی است.

نگاهی به عزل و نصب ها در دستگاههای اجرایی استان و یکه تازی نورچشمی های کم سواد و به حاشیه رانده شدن نخبگان و متخصصین و صاحبان افکار شتاب دهنده توسعه و یا تامل در مسامحه مدیریت ارشد استان در برابر استمرار حضور مدیران ضعیف و بی برنامه و همچنین توجه به لفاظی های کسالت آور شماری از مدیران که مدام می کوشند با توسل به انواع روشها خود را نوکر محض مردم معرفی نمایند بیانگر این مدعاست که فرهنگ پوپولیستی تا چه میزان در روح و جان مدیران و مسئولان ما ریشه دوانده است،واین مهم زمانی غم انگیزتر می شود که عده ای باور کنند با وجود اینگونه تفکرات مدیریتی قرار است گره از نابسامانی های جامعه بازشود و در پرتو سیاستهای این افراد، بحرانهای موجود مدیریت گردد. در حالیکه حضور این افراد در جایگاههایی که ظرفیت مدیریت آن ندارند خود یک چالش مدیریتی است.
حقیقت غیرقابل انکاراین است که هیچ جامعه ای با بی برنامگی ، حرف درمانی و ترفند های پوپولیستی به سعادت نرسیده و هیچ بحرانی با منطق پوپولیست ها مدیریت نشده است. تردیدی وجود ندارد بخش مهمی از مشکلات جامعه متاثر از سوء مدیریت و ناتوانی و بی برنامگی مدیرانی است که تکیه کلام آنان نوکری مردم است!

آنچه مسلم است نوکری مردم به عنوان یک ارزش انقلابی باید در برنامه متجلی شود نه صرفا در فحوای کلام. فرایندی که راستی آزمایی آن رسالت سنگین مدیریت ارشد استان است که متاسفانه این روزها با بی تدبیری عده ای بادمجان دور قاب چین ، خود متهم نخست ترویج این انگاره مزموم است. آنچه از استاندارمازندران انتظار می رود تشخیص درست این درد مزمن و درمان آن با برنامه محوری و البته خانه تکانی مدیریتی در تمامی سطوح در دستگاههای اجرایی بدون توجه به تبلیغات پوپولیستی است. نه این که خود قهرمان این سریال دراماتیک باشد و ضدتبلیعات را با اطلاع رسانی هدفمند و موثر اشتباه بگیرد.

آنچه نگارنده را به تحریر این سطور ترغیب نمود تاکید براین مهم است که مدیریت ارشد استان باید خود را دربرابر این پرسش قرار دهد که چند هزار کودک شبیه به دخترک گریان تنکابنی در مازندران مظلوم به سختی هرچه تمامتر روزگار می گذرانند و حاضرند بسیار غم انگیزتر و سوزناک تر از نوجوان عزیز تنکابنی اشک بریزند و زجه بزنند تا گره ای از مشکلات شان بازشود.چه کسی مرهم دلهای شکسته آنان است؟و مهمتر از همه چه کسانی مسبب این وضعیت اسفناک هستند؟

آنچه جناب استاندار باید بداند این است که سالهاست هزاران کوزت بینوای مازندرانی به دنبال ژان والژان می گردند!و فراتر از هرگونه اقدام پوپولیستی که شاید قادر به درک ابعاد پیدا و پنهان آن نباشند با مسکنت و نداری خود سوخته و ساخته اند.لطفا فراتر از اینگونه ژستهای پوپولیستی به ریشه ها بپردازید!