روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: عیبی ندارد که در پستوهای مجلس نشست و برخاست‌هائی برگزار شود و در راهروهای آن توافق‌هائی صورت بگیرد و در صحن علنی هم انتخاب‌ها براساس همان توافق‌ها انجام شود. بالاخره یکی رئیس می‌شود و افرادی هم نواب او و عده‌ای هم دبیر و کارپرداز و الخ...

این، پخت و پز همیشگی آشپزخانه سیاسی مجلس شورای اسلامی این کشور است که با آنچه در مجلس شورای ملی قبل از انقلاب صورت می‌گرفت تفاوت چندانی ندارد. شاید تفاوت این باشد که آنها کراوات می‌زدند و ریش‌شان را می‌تراشیدند ولی اینها ریش می‌گذارند و با یقه باز پشت میزهایشان می‌نشینند. خیلی از آنها نماز نمی‌خواندند و روزه نمی‌گرفتند ولی اینها همه نماز می‌خوانند و روزه می‌گیرند. البته در عین حال که این تفاوت‌ها وجود دارد، یک وجه اشتراک هم میان اینها و آنها دیده می‌شود و آن اینکه این هر دو جماعت، سرشان به اینکه چه کس رئیس شود و چه کس نایب رئیس و عضو هیات رئیسه و فلان و بهمان بشود گرم است درحالی که مردم هشتشان در گرو نهشان است و اصلاً برایشان مهم نیست که چه کس رئیس شد و چه کسی نتوانست رئیس بشود. رقابت میان چه کسانی بود و چه کسی حذف شد و چرا حذف شد.

این حضرات مشغول منازعات میان فراکسیونی هستند و به همدیگر پرخاش می‌کنند و خبر ندارند که مردم اگر بخواهند شکر را به قیمت مصوب بخرند باید چند ساعت در صف بمانند و چند ماه است که سفره اقشار متوسط جامعه ما گوشت به خود ندیده است هر چند که بحمدالله و المنه سفره‌های افطاری حضرات هر شب برپاست و از بیت‌المال مسلمین، کباب و مرغ و ماهی میل می‌کنند. نوش جانشان!

حالا این مردم محروم که اصلاً برایشان مهم نیست چه کسی بالا رفته و چه کسی پائین آمده، لااقل بگذارید گوششان کمی آرام بگیرد و اینهمه دعواهای فراکسیون‌ها و اصلاح‌طلب‌ها و اصولگراها بر سر اینکه اگر فلان زد و بندها نبود، این منصب به آن آقا می‌رسید و اگر آن نامردی‌ها نمی‌شد فلانکس بالا نمی‌رفت و آن دیگری پائین نمی‌آمد، را نشنوند.

خدای نکرده آخر ماه رمضان است، ماه خدا، ماه قرآن، ماه توجه به فقرا و مستمندان. لااقل به حرمت این ماه هم که شده، دعواها را کنار بگذارید، منصب‌ها مبارکتان باشد، حالا چرا دعواهایتان را به روزنامه‌ها و فضای مجازی می‌کشانید؟ اینهمه پستو و راهرو دارد این ساختمان مخروطی مجلس، همانجا یقه همدیگر را بگیرید و تمامش کنید دیگر.