شمال نیوز: مرتضی قنبری وفا / روحش شاد، سید حسین را می گویم. جانباز شهید «سید حسین آملی» را اولین بار در سال 64 در مجتمع توانبخشی ساری دیدمش؛ به تازگی یک عمل جراحی روی نخاعش را در بیمارستان مدائن تهران، با هزینه شخصی انجام داده بود و برای بازتوانی بدنش آمده بود فیزیوتراپی. برادر کوچکترش ویلچرش را هل می داد و به حرکت در می آورد، چون سید حسین از گردن قطع نخاعی بود. او از جمله جانبازانی بود که درز و ترک تمام دیوار و سقف آسایشگاه را ازبر کرده بود!

راستی با وجود هزینه سنگین، عمل جراحی روی نخاعش که بنیاد شهید آن زمان، هرگز راضی به تقبل هزینه اش نشد، با شکست روبرو شد. ولی سید حسین چهره اش همچنان آرام بود و خود را به این خاطر ملامت نمی کرد و کاملا" با خودش کنار آمده بود که یا جانباز نخاعی از گردن، یا هیچ؛ و سر معامله با معبودش دبه در نمی آورد، چون این معامله دو سر برد بود.

خداوندا! سر معامله با خودت چقدر سفت و سخت می گیری که جای هیچ حرف و حدیثی نمی ماند.

برادرش، همانی که ویلچر سید حسین را می چرخاند چند صباحی بعد شهید شد. برای اولین دیدار فقط نام خانوادگی اش را فهمیدم و نام برادر شهیدش را هیچگاه نتوانستم بفهمم. حالا حسرت می خورم که چرا همان روز اولی که دیدمش نام کوچکش را نپرسیدم.

چند سال بعدش، شاید حدود 10 یا 12 سال بعد، سید حسین را در آسایشگاه جانبازان نخاعی دیدم. در آن ایام برای گذراندن زمان گوبلن کار می کرد. جالب این بود که بنده ، دورا دور ، او و برادرش را از همان برخورد اولمان در سال 64 می شناختم. اما سید حسین بنده را هیچگاه به یاد نیاورد و من را نمی شناخت.

حالا دیگر در این دنیا فرصتی برای دیدن روی سید حسین و برادر شهیدش ندارم و فقط به آینده و آخرت دل بسته ام، تا فرصت دیدنشان برایم مجددا" فراهم شود.

برای شادی روح و روان این دو برادر شهید "صلوات"