شمال نیوز: او را نمی شناختم؛ راستش را بگویم برایم چه اهمیتی داشت که نخستین فرمانده لشکر 25 کربلای استانم چه کسی بود؟ نه در تلویزیون و نه در صفحات روزنامه ها و نشریات تا کنون ندیده بودمش!
آذرماه سال 96 خبر شهادت مردی در شرق مازندران رسانه ای شد که بدلیل رسالت خبری و فعالیت رسانه ای, سعی کردم درباره اش بیشتر بدانم. هرچه که دانستن درباره او لذت بخش و پُرهیجان بود اما کمبود منابع و در دسترس نبودن افراد مطلع, کار را سخت می کرد.
علی ییلاقی, جوانی که جوانی اش با رویش انقلاب همراه بود, اما آنها جوانی دادند تا انقلاب به جوانی برسد.
سردار ییلاقی را آنهایی که خوبتر می شناختند, به صبر, تلاش و پشتکار, خوش فکری و ثبات در عقیده شهره بود.
جوانی و روزهای درس و دانشگاهش با روزهای پر مشقت اما شیرینِ انقلاب همراه بود. در جنگ داخلی و جنگ تحمیلی عراق علیه ایران اسلامی حضور پررنگی داشت و در دوبار به سختی مجروح شد که دفعه دوم جراحت, حدود 130 روز را در کُما بسر برد و تا دو سال نیز بدرستی قدرت تکلم نداشت.
آنقدر بازگشتش محال به نظر می رسید؛ برخی از وی بعنوان شهید زنده یاد میکردند. بارها با خود پرسیده ام چرا برخی از مجاهدان آن روزها, زندگی دوباره یافتند؟. مصلحت, تقدیر, اتفاق ... .
مسیر 34 ساله جانبازی تا شهادت این شهید را باید بارها پیمود تا سر از راز زندگی دوباره ییلاقی ها درآورد.
شاید آنان دوباره بازگردانده شدند که فرصتی دوباره برای شناخت و معرفت به ما بدهند.
شاید ماندند تا سند زنده ای باشند برای پیدا کردن راه.
شاید بازگشت شان بی ارتباط با این همه هجمه فرهنگی و برخی سردرگمی های تاسف آور جوانان نسل سوم انقلاب نباشد.
در سرزمین ما، سرداران و جانبازان بسیاری بودند که اندیشههای متعالی برای آینده و جوانان این سرزمین و مردم آن در سر داشتند. اندیشههایی که برای نسل امروز و فردای سرزمین مان، میتواند راهگشا باشد و بلمی بسوی ساحل.
آنها گنجینه هایی گوشه نشین بودند که یکی یکی به معبودشان می پیوندند و من و شمای غافل پس از پایان زندگی دنیایی آن پروانه های نورانی به خود می آئیم که چرا از آنها چیز زیادی نمی دانیم؟
ییلاقی ها را به خوشفکری می شناسند. همان هایی که در بن بست های بزرگ با توکل و تفکر راهی می یافتند و کلافهای سردرگم را با درایت و تیز بینی می گشودند.
حال متولیان فرهنگی ما برای کارزار های جنگ نرم امروز و انتقال مفاهیم عظیم دفاع مقدس و زندگی سراسر درس شهدا و جانبازان و ایثارگران به نسل سوم چه راهی اندیشیده اند؟
آری؛ امری ضروری است که جانبازان و شهدا و زندگی درس آموز آنان را بیشتر مطالعه کنیم. چراکه صفحات تاریخ فرهنگی ما جای خالی های فراوانی دارد که شاید جوانان نسل سوم کشورم تحت تاثیر فرهنگ های بیگانه و در خواب زدگی متولیان فرهنگی مان, آنرا بگونه ای پُر کنند که در آینده نه چندان دور بحران هویت را به شکل جدی تر تجربه نمائیم.
باید اندیشه کاوی شهدا, جانبازان و ایثارگران در دانشگاهها و مراکز علمی، در بین مردم، در همه جا به صورت عمیق و دقیق و موشکافانه صورت گیرد.
معتقدم شناساندن دقیق اهداف, شخصیت و زندگی جانبازان و شهدا باید سرلوحه امور فرهنگی قرار گیرد و از برنامه ریزی های احساسی, زودگذر و بی نتیجه برای مقام رفیع شهدا بر حذر باشیم. حتی در برخی موارد دیده شده که برنامه ریزی های غیرکارشناسی و تکراری و ملال آور نتایج عکس نیز داشته اند.
متاسفانه در همه این سالها علی رغم اینکه برخی کارهای خوبی در این زمینه دیده شد, اما بطور پررنگ تری انرژی جامعه را صرف امورات سیاسی و مسائل حاشیه‌ای کرده‌ایم و بجای اینکه به اصل مسائل فرهنگ ساز انقلاب و جنگ تحمیلی و شناخت ابعاد شخصیتی شهدایی چون سردار علی ییلاقی بپردازیم، بیشتر نگاه ها را به فرع معطوف ساختیم.
ایثارگران و شهدای ما با هدیه کردن زندگی و جوانی خود, آرامش را تقدیم ایرانیان کردند، تا این فرهنگ بی‌بدیل را به عنوان قدرتی منحصر به فرد و سلاحی برنده و بازدارنده به دشمنان تفهیم کنند. شایسته است نه تنها مسئولان فرهنگی بلکه همه ما به نوبه خود و به پاس احترام به آن آرامشی که امروزه در زندگی مان ساری و جاری است، هرکس به سهم و توان خود چه در گفتار و چه در کردار و چه در نوشتار, به این مکتب حیاتی، حیاتی دیگر بخشند.
بر ماست که اندیشه های شهدا را بصورت دقیق تری بازخوانی کنیم و از مقام شهیدان به گونه ای تجلیل نمائیم که بزرگ پنداری راه و اهداف آن الگوهای درخشان برای همه اقشار و نسل جوان, یک فرهنگ قابل احترام باشد.
محمد مبرا – فعال رسانه ای
