شمال نیوز / گروه سیاسی : از مجموع کابوس های بسیاری که هر چند وقت یک بار امت مسلمان را گرفتار خویش می کند، شاید هیچ یک در عصر حاضر، به اندازه کشتار وحشیانه ی مسلمانان مظلوم میانمار گیج کننده و عجیب تر به نظر نرسد. عجیب و گیچ کننده از آن جهت که رهبر میانمار یعنی «آنگ سان سو چی» دارنده ی جایزه صلح نوبل می باشد و از آوانگاردها و پیش قراولان جنبش دموکراسی خواهی در این کشور محسوب می شود. موضوع کشتار مسلمانان میانمار از زوایای گوناگونی قابلیت بحث و بررسی را دارا می باشد که در این قسمت به صورت تیتر وار به ذکر آن ها بسنده می شود و سپس به در ادامه به تفصیل مورد پردازش قرار داده می شود :

1. مَنظر داخلی 2. بُعد بین المللی 3. وجه امت اسلامی 4. مِنوال حقوق بشر دوستانه.

1.مَنظر داخلی: آنچه بلادرنگ در مسئله ی داخلی میانمار پارادوکسی را در ذهن ایجاد می کند سردستگی نسل کشی مردم مسلمان توسط شخصی است که سابقه ی دریافت جایزه صلح نوبل را دارد و سرآمد جنبش به اصطلاح دموکراسی خواهی در این کشور  نیز می باشد. این تناقض و پارادوکس، انگاره را به این عبارت فریدریش یوزف فون شلینگ، فیلسوف ایده آلیست آلمانی یعنی «آغاز همانا نفیِ آن چیزی است که با آن می آغازد» سوق می دهد. آنگ سان سو چی، آغاز کنش سیاسی خویش را با عبارت های مثبت و همه پسندِ «حقوق بشر»، «صلح»، «دموکراسی» و ... آغاز کرد و در ادامه که به موقعیت رهبری سیاسی نائل شد پایداری ایدئولوژی بودایی و خویش را بر نفی آنچه شروع کرد، دید. پارادوکسِ حقوق بشردوستانه، جایزه صلح نوبل و دیگر واژگان پرطمطراق را به خوبی در نسل کشی مسلمانان میانمار مشاهده می کنیم.

2. بعد بین المللی: دنیای پرتلاطم، کنشگران و کنش های درهم تنیده ای را در خود تکوین داده است. اساسا این نظام بین الملل برای کنشگران و کنش های آن ها هیچ ضمانت اجرایی ندارد و به تعبیری فضای آن به شدت متاثر از آنارشیسم است. حال متصدیان امر بین المللی بعد از دو جنگ جهانگیر به فکر «نهاد» هایی برآمدند که بتوانند این خلا را بپوشانند. «سازمان ملل متحد» و نهاد های بشر دوستانه و یاری دهنده ی زیر مجموعه آن به دور از کارکرد ها و کارویژه های ذاتی و اساسی خودشان در حادثه ی کشتار میانمار هیچ واکنشی از خود نشان نداده اند و یاری مردم مسلمان و مظلوم این قسمت از مشرق زمین نشتافتند که نشان از رویکرد حبابی آن ها در این زمینه دارد.

3. وجه امت اسلامی: مردمی که در حال حاضر به شکل وحشیانه ای در میانمار به کشتار می رسند از امت اسلامی هستند. به لحاظ ترمینولوژی سیاسی-فرهنگی «امت» در مقابل «دولت-ملت» قرار می گیرد از کسوت عام برخوردار است و دولت-ملت ها در زیر مجوعه آن قرار می گیرند. حال برای اینکه این «امت» به عنوان یک واحد برقرار گردد سایر دولت-ملت ها باید در کنار یکدیگر قرار بگیرند و از حقوق حقه ی «امت اسلامی» دفاع کنند. در این میان کشورهایی که از قدرت مداخله ی بشردوستانه بین المللی در فضای کشورهای اسلامی برخوردار هستند جمهوری اسلامی ایران، ترکیه و ... است. متاسفانه بعد از حادثه مقامات ترکی در قالب هیئت های دیپلماتیک در صحنه حضور پیدا کردند و از مردم ستم دیده دفاع و دلجویی کردند، اما مقامات کشورمان تا اکنون حرکت سیاسی و دیپلماتیکی برای این عضو امت واحده ی اسلامی انجام نداده اند و این یک خلا و آسیب در این زمینه قلمداد می شود. جمهوری اسلامی ایران برای اینکه بتواند ام القری جهان اسلام گردد باید به چنین رخداد هایی توجه کافی و وافی را داشته باشد و در کنار رویکردهای بشردوستانه به این امر مهم نیز توجه کند.

4. منوال حقوق بشر دوستانه: حقوق بشر دوستانه دیرهنگامی است که در بین گفتمان های مختلف محل ستیز و نزاع گشته است. برخی آن را کلیتی در نظر می گیرند که مخاطب آن تمامی انسان ها و کشورها می باشد اما برخی دیگر با ایجاد شکاف و انفکاک از حقوق بشر های مختلف یاد می کنند. کشورهای غربی با تعابیر لیبرالیستی و کاپیتالیستی حقوق بشر را یک کل برای تمام عالم می دانند و در مقابل برخی فرهنگ ها به سان فرهنگ اسلامی از حقوق بشر اسلامی در مقابل حقوق غربی نام می برند. حال با کنکاش بیشتر در نتایجی که هر کدام به بار می آورد این مسئله بیشتر واضح می شود که حقوق بشر غربی کارکرد خود را به خوبی انجام نداده است و شاخصه های آن با حوادث نسل کشی مسلمانان میانمار به کلی از درون تهی می شود. و در نهایت تکثر حقوق بشر(مانند حقوق بشر اسلامی) برای فرهنگ های مختلف نتایج بهتری به همراه خواهد داشت که دیگر شاهد تحولات وحشیانه ی این چنینی نباشیم.

نهایتا و ماحصل کلام، «میانمار» را می توانیم رمز رسوا سازی ژست های انسان دوستانه و بشر دوستانه دنیا قلمداد کرد و برای رفع آن می بایست طرحی نو درانداخته شود.

* کارشناس ارشد علوم سیاسی