جامعه امروزی ما بیش از هر چیز دلتنگ و تشنه ایمان، صداقت، تواضع و مظلومیت الگوهای درخشانی چون شهید رجایی است که جز به خدا و عشق به خدمت و پایداری در راه ارزش‌ها و آرمان‌های الهی به چیز دیگری نیندیشند و حاضر باشند آبروی خود را با خدا معامله کنند.

 کسی را تصور کنید که وصف دندان‌درد را شنیده باشد، در قیاس با کسی که فرزند دلبندش را نظاره می‌کند، در حالی که از دندان‌درد به خود می‌پیچد، آیا این دو نفر برداشت یکسانی از دندان‌درد دارند؟ و همین شخص را مقایسه کنید که خود گرفتار درد شدید دندان شود و این درد را از بن دندان به‌شدت احساس کند، حال فاصله این فرد را با کسی که از دور راجع به دندان‌درد مطلبی را شنیده یا خوانده است درنظر بگیرید، آن وقت فاصله بین مسؤول مرفه و بی‌درد را با مسؤولی که خود و نزدیکانش رنج‌کشیده و دردآشنا هستند را می‌توان تصور کرد.

فلسفه بعثت پیامبران طبق آیات قرآن برپایی قسط و عدل یعنی نقطه مقابل اشراف‌گری است، بنابراین اشرافی‌گری در مقابل پیغمبران الهی و قرآن قرار دارد.

آیا با دریافت حقوق‌های نجومی و ناعادلانه برخی از مسؤولان یا کسب قدرت‌های عالم و در اختیار گرفتن همه امکانات آفرینش، که تنها مبتنی و متوقف بر ستاندن ظالمانه پوست چوبی از دهان مورچه باشد، این اوامر قرآن (رعایت عدالت و بقا و درک مردم) محقق می‌شود؟!

آیا در قرآن کریم آیه‌ای نازل شده که یا ایهاالذین امنو علیکم ... به اینکه هر که مسؤولیتی در جامعه برعهده می‌گیرد، به این معناست که سهم او از زندگی بیشتر از دیگران خواهد بود؟

آیا نمی‌دانیم بار اصلی انقلاب را چه قشری از جامعه بردوش دارند؟

آیا جز این است که رسیدگی به فقرا و محرومان متن دین ماست نه حاشیه؟

و اینان ولی نعمت‌های ما هستند و تنها کسانی که تا آخر خط در حفظ این انقلاب و اسلام ایستاده‌اند؟

جامعه امروزی ما بیش از هر چیز دلتنگ و تشنه ایمان، صداقت، تواضع و مظلومیت الگوهای درخشانی چون شهید رجایی است که جز به خدا و عشق به خدمت و پایداری در راه ارزش‌ها و آرمان‌های الهی به چیز دیگری نیندیشند و حاضر باشند آبروی خود را با خدا معامله کنند.

خدایا شرمنده‌ایم از آیه «ألم یَجِدکَ یتیماً فآوی» چیزی نفهمیدیم.

«ای پیامبر! آیا یتیم نبودی و خداوند تو را پناه داد؟» (ضحی6)

پیام این آیه: «مدیران و رهبران، اگر درد آشنا باشند، درد دیگران را بهتر می‌فهمند و درصدد درمان آن بر می‌آیند».