شمال نیوز: جواد صحرایی رستمی - شنیدن خبر شهادت سیزده مدافع جبهه ی مقاومت در نبرد "خان طومان"، روزهای سختی را برای هم استانی های عزیز که دل در گرو محبت شهدا و غیورمردان عرصه ی ستیز با جرثومه های پلیدیِ قرن بیست و یکم داشته اند، رقم زد. از یک سو باید می گریستند و از سویی دیگر مسرور می بودند و این دو خلاف آمدِ (غم و سرور) در نگاه ایدئولوژیکی، تعبیری اینگونه دارد که در فقدان وجودهای نازنینی که هر یک در ابعاد اخلاقی و سازمان رزم از سرآمدان روزگار خویش بوده اند، گریستن سزاست و از آن سو که در اعلی علیین- یعنی منتهای آمال عارفان و سالکان - به سَکینه ی ابدی دست می یابند، شادمانی امر غریبی نیست.

این دو تقابلِ در ظاهر اما در باطن وحدت بخش و متعالی، ریشه در سالهای جنگ تحمیلی دارد که مردمِ کوچه و بازار شهرهای ایران، هنگام مواجهه با خانواده های شهدا با تقدیم " تبریک و تسلیت"، تعزیت و تحیّت خود را نثار آنان می کردند.
اقدام تحسین برانگیزِ دستگاه فرهنگی استان در تعلیقِ کنسرت و جشن ها در مقطع زمانی شهادت سیزده رزمنده ی واقعه ی فراموش ناشدنی خان طومان، این نکته را تداعی می کند که غیر از مراجع و نهادهایی که به طور مستقیم و ویژه، هدایت مندی تبلیغی برخی رویدادها و مناسبات انقلابی را برعهده دارند، دستگاههای مُنتسب به فرهنگ و هنر نیز می توانند در بسیاری از بزنگاه ها، با انجام رسالت هنری خود، دوشادوش نهادهای مرتبط، نقش کارا و تاثیربرانگیز خود را نمایان سازند و به نظر می رسد، تاثیر این ورود انقلابی – که تشکر فرمانده ی سپاه کربلا را نیز در پی داشته - نه تنها کم تر از تاثیر حضور مراجع و نهادهای انقلابی نیست که گاه از مانایی افزون تری نیز برخوردار است؛ چرا که به فرمایش هنرشناس بزرگ انقلاب – رهبر فرزانه، حضرت آیه الله خامنه ای: «هر ایده، اندیشه و انقلابی که در قالب هنر نگنجد، ماندنی نخواهد بود.»

انگیزه ی یادداشتِ پیش رو از آن رو در ساحت ذهن راقم سطور نقش بسته که نگارنده به اعتبار نقش آفرینی شجاعانه و در عین حال مظلومانه ی رزمندگان مازندرانی در جبهه ی رویارویی با تکفیری ها، بسیار متمایل به آگاهی از نقطه نظرات تحلیل گران غیرایرانی در این خصوص بوده است، لذا در جستجوی اینترنتیِ صفحات انگلیسیِ وب با کلیدواژه ی khan tuman (خان طومان)، حسب تصادف به سایتی برخورد که نقلی از تحلیل " سازمان مجاهدینِ - به اصطلاح خلق- " را به متن خود ضمیمه کرده بود. یادداشت نویسِ سایت، طی یادداشتی در MAY 2016، از اقدام انقلابی و انسانی جناب "احد جاودانی" – مدیر کل ارشاد اسلامی استان مازندران - در تعطیلی موقت کنسرت و آیین های سنتی در استان به بدی یاد کرده و آن را مُنافی رفتار و منش فرهنگی قلمداد کرده و مُضحکانه مدعی شده که در فضای اعتراضات خانواده های شهدای مدافع حرم به سپاه در گُسیل عزیزان شان به درگیری های سوریه!! چرا مدیر کل ارشاد، جشن بهار نارنج و نکوداشت قومیتها را به حال تعلیق درآورده است؟ خلاصه این که شوراي جعلی ملي مقاومت ايران از هم گامیِ حاکمیت پسندانه ی راس هرم ارشاد استان، ابراز ناخرسندی و انزجار کرده است.

فرازی که از نگاه نافذ شما خوانندگان محترم گذشته است، بدین جهت با قید مُضحکانه همراه شده که به اعتبار قرائن آشکار و نهانِ بسیاری، خانواده های شهدای مدافع حرم استان مازندران همچون خیل عظیم خانواده های شهدای مدافع حرم در اقصی نقاط کشور به هنگام حضور مسوولین استان و نظام در منازل شان، با روحیه ی مثال زدنی از آنان استقبال کرده و شهادت عزیزان شان را مایه ی فخر و سربلندی برای خویش دانسته اند.

ضمن تشکر و قدردانی از اقدام هنرمندانه ی مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان که برخاسته از روح هنر متعهد، همسو با ظرفیت های عاطفی و ارزش مدارانه ی جامعه ی متدین استان مازندران، تعطیلی موقت جشن های آیینی و محلی را خواستار شده اند، گروهک منافقین را که چندی پیش در سایه ی گردهماییِ پروپاگاندایی در فرانسه، حیات سیاسی خود را با تقلّی و دست و پازدن های احتضارگونه طلب می کرد، به این حکایت نغز از سعدی - شاعر بلندآوازه ی ایران زمین- توجه می دهم که روزی بازارِ بغداد دچار آتش سوزی می شود و در این میان، صاحب مغازه ای که مغازه اش از هجمه ی آتش مصون ماند، دست به آسمان، آواز در داد و گفت؛ خدا را شکر که مغازه ی من آسیبی ندید:
"شبی دود خلق آتشی بر فروخت / شنیدم که بغداد نیمی بسوخت
یکی شکر گفت اندر آن حال زود / که دکان ما را گزندی نبود
جهاندیده ای گفتش ای بلهوس / ترا خود غم خویشتن بود و بس
پسندی که شهری بسوزد به نار / و گرچه سرایت بود برکنار"
پسندِ کدام طبع لطیفی است که در فضایی که مازندران عزیز در غم فقدان جوانان غیورش به سر می برد، از سینما و مجتمع های فرهنگی - هنری آن، نوای بزم و طرب انگیز جشن ها بیرون آید، حتی اگر آن جشن ها، آیین های مشروعی همچون جشن بهار نارنج و... باشد.
گاه اقدامات فرهنگی و هنری در رویکرد سلبی خود - با به انجام نرسیدن و تعلیق - حاوی و دربردارنده پیام های هنری اثربخشی در گستره ی افکار عمومی هستند که در رویکرد ایجابی و انجام،این امکان برای آن متصور نیست.

46.143.58.11 - جواد صحرایی رستمی