شمال نیوز: همدلی و همزبانی؛ مسوولیتی همگانی در بخشی از این یاد داشت آمده است: تحقق زبان فهم و وحدت نظر و عمل در جامعه، میسر نخواهد بود مگر آن که مردم و مسوولین همدل و همزبان باشند و با همدلی و هم زبانی راه سخت رسیدن به جامعه ای سرشار از فضیلت، پاکی، صدق و صفا و محبت و صمیمیت را دوشا دوش هم تا…
رهبری معظم انقلاب امسال را با تدبیر دور اندیشانه شان، سال دولت و ملت ، همدلی و همزبانی نام نهاده اند.
اگرانسان ها در یک خانواده و یا در یک جامعه همدل، هم عهد و همراه نباشند، اگر چه با یک زبان با یکدیگر سخن بگویند، اما از نظر معرفتی، زبان یکدیگر را نمی فهمند، بقول علامه اقبال لاهوری؛
گاهی شخص با یک نگاه حکیمانه بیش از یک کتاب حرف می زند و بعبارتی بعضی افراد یکدیگر را با زبان نگاه کشف می نمایند. در معرفت دینی ما آمده است که حضرت ختمی مرتبت می فرمودند : بوی برادرم اویس را استشمام می کنم. این شامه شامه معنوی است و اما گاهی دو برادر با هم بیگانه اند، بمانند هابیل و قابیل ( فاصله ها تا کجاست ) لذاست که اگر زبان ظاهر ( زبان سر) با زبان دل یکی نشود، آنوقت زیباترین وضعیت ارتباط ها رقم نمی خورد.
حرم امن الهی - جائی است که زبان دل با زبان ظاهر یکی میشود. بهمین دلیل است که هرچه انسان تعالی بیشتری پیدا کند بسمت وحدت پیش می رود .از کثرت به وحدت و از پراکندگی به جمعیت خاطر و وحدت نهایی می رسد و می تواند موید اسفار چهار گانه ملاصدرا شود.
عالم پر از صدای حق است. عالم روحانیت پر از صدای ملیح، پر از غوغا و پر از زمزمه است که البته گوش هایی هست که این صدا ها را می شنود. ( چشم هائی که می بیند.)
بر ماست که با یکدیگر زیبا سخن بگوییم ، سخنی که بوی محبت و مهر از آن استشمام شود و عقل را قانع کند، زیرا آدمی هم واجد عقل است و هم واجد احساس، پاره ای سخن ها در اقناع عقل می کوشند و پاره ای گفتار ها در انگیختن احساس ، شاید بی وجه نباشد که گفته شود کاملترین سخن ها آنست که هر دو جنبه وجود آدمی را قانع سازد. اما مهم ترین وجه سخن آن است که شنیدن آن عقل را به تامل وا دارد و در نهایت به اقناع برساند.
لذا اگر جمعی و یا جامعه ای اهل تفکر و اهل اندیشه نباشند باید به فکر درمان اش بود. سخن گفتن و سخن خوب گفتن هنگامی مفید است که شنونده داشته با شد. اگر شنونده نداشته باشد سخن در جایگاه خود به ظهور نمی رسد، زیرا انسان هیچگاه با دیوار، با سنگ، با حیوان و یا با نبات سخن نمی گوید، اما اگر انسانی مانند نبات یا جماد و ... باشد یا به حرف گوش نمی دهد و یا گوش می دهد و دل نمی دهد به قول ادبا، سخن نمی شنود، چون گوش باطنش کر است . ممکن است سعی کند حرف را گوش کند اما سخن از حوصله درکش بیرون است . زیرا گاهی انسان ممکن است با خواندن یک آیه از آیات قرآن مجید متحول شود و گاهی نیز ممکن است ختم قرآن نماید و چیزی ادراک ننماید. بهمین دلیل است که دل باید آماده باشد لذا پیچیدگی وجود انسان این است که برخی از آدمها در قالب تواضع ، تکبر می فروشند . یعنی انانیت و تکبر خود را در ظرف تواضع می ریزند و به خورد دیگران می دهند و گاهی احقر می گویند و اکبر می فروشند. دلیل می گویند، کبیر می فروشند، فقیر می گویند ، غنی عمل می کنند.
بهمین دلیل است که هر کجا تواضع است، صدق هم وجود دارد و تطابق ظاهر با باطن جلوه گر است و همه اینها به معرفت مرتبطند، زیرا وقتی تطابق ظاهر و باطن نباشد نفاق خواهد بود.
در اینجاست که لازمست آحاد جامعه در برخورد با هم به زبان فهم برسند. در آرمان های مقدسشان ( که همانا ساختن جامعه ای بدور از هر گونه زشتی و پلشتی و یا با کاهش انواع آسیبها خواهد بود جامعه ای بر اساس احترام و اعتماد متقابل بین مردم ، بین مردم و مسئولین در همه حوزه های زندگی فردی ، زندگی اجتماعی ، زندگی مدیریتی و ...همه باید پاک دست و پاک چشم باشند و بدان شیوه عمل نمایند و...) به وحدت نظر و وحدت عمل برسند.
و این مهم، میسر نخواهد بود مگر آن که مردم و مسوولین همدل و همزبان با شند و با همدلی و هم زبانی راه سخت رسیدن به جامعه ای سرشار از فضیلت، پاکی، صدق و صفا و محبت و صمیمیت را دوشا دوش هم تا دستیابی به نتیجه صادقانه و عاشقانه ادامه دهند و برای رسیدن به این مقصود همه مسوولند هم دولت و هم ملت.
