شمال نیوز: معلولیت ناتوانی یک انسان در انجام تمام یا قسمتی از فعالیت های عادی زندگی فردی یا اجتماعی به علت وجود نقص مادرزادی و یا اکتسابی در قوای جسمانی می باشد.
معلولیت، ضعف ، ناتوانی، نقص و وابستگی در نگاه و فرهنگ جامعه امروزی ما کلماتی به هم پیوسته و مجموعه ای واحد را شکل می دهند. وقتی در جامعه با یک شخص معلول می رسیم از او رو برمی گردانیم و شاید در نهایت نظری از سر ترحم به او بیاندازیم. امروزه در سایر کشورها توانسته اند ، با غلبه بر این فرهنگ ترحم آمیز و با ایجاد رویکردی بر اساس برابری انسان ها در عین فهم این تفاوت ها بر این کلمات غلبه کنند. نتیجه این شده که معلولیت همراه شده است با کلماتی چون توانمندی، امید، استقلال، نواندیشی و ایجاد فرصت برابر جامعه تا خدمات خویش را در اختیار همه شهروندانش قرار داده و از مزایا و منافع حضور فعالانه آن ها بهره مند شود.
نباید پذیرفت که معلولیت ، محرومیت می باشد . باید اندیشید که معلولین همان احساسات و نیازهایی را دارند که همه ما داریم و فقط به همراه آن نیازهای ویژه ای را طلب می نمایند. باید بدانیم که معلولیت و ناتوانی ناشی از شرایط فرد نیست، این جامعه و محیط است که فرد را دچار ناتوانی می کند. این شهر است که با نادیده گرفتن افراد دارای معلولیت و نیازهای خاص آنان، ایشان را بی رحمانه از شمار شهروندانش حذف می کند و امکاناتش را فقط در اختیار عده ای قرار می دهد که از نگاه او عادی تلقی می شوند و سایرین را به فراموشی می سپارد.
حق معلولین است که به مانند سایر افراد یک شهر زندگی نمایند و از حداقل امکانات شهری برخوردار باشند. این شهر و جامعه است که با ایجاد موانع مثل نبود یک پل بر روی جوی کنار خیابان، پله ها و سطوح ناهموار ، قراردادن موانع در معابر عمومی و مانند این ها خود را از امکان حضور و بهره مندی از توانایی های این عده از شهروندانش محروم می کند. در جوامعی که حضور همه این افراد عادی بنظر می آید، شهروندان و شهرسازان در زمان ساخت و سازهافراموش نمی کنند که انسان هایی با نیازهای متفاوت در این شهر رفت و آمد دارند و متولیان این حوزه در زمان تدوین قوانین کلیه شهروندان را از زنان و کودکان و سالمندان و بیماران و افراد دارای معلولیت، همه را با توجه به نیازهای خاص و ویژه آنها مدنظر قرار می دهند، در چنین جوامعی معلولیت های جسمی و حتی ذهنی دیگر سبب ناتوانی، گوشه گیری و وابستگی یک انسان نخواهد شد. ما به عنوان بخشی از این جامعه وظیفه داریم تا شهرمان را به گونه ای بسازیم که تفاوتی برای انسانها قائل نشویم.
ایجاد شهری بدون مانع، بی شک وظیفه تمامی دستگاههای دولتی و همچنین شهرداری است، مناسب سازی خیابانهای شهر برای تردد، پارکهای ویژه ، مدارس و دانشگاههای مناسب سازی شده به همراه امکانات و تجهیزات آموزشی خاص ، اما باید توجه داشت که این وظیفه سبب رفع مسئولیت شهروندان نمی شود، اگر هر شهروند در محیط اطراف خود متوجه حضور افراد دارای معلولیت باشد و امکان این حضور را فراهم سازند، رسیدن به هدف سریع تر ممکن می شود.
و در آخر باید بدانیم معلولیت در برگیرنده قشر خاص جامعه نمی باشد ، و همه ما ممکن است روزی چه دائم و چه موقت در این ردیف قرار بگبریم. پس همه تلاش نماییم حداقل برای زندگی فردای خودمان این شرایط را بهبود ببخشیم.
عباس نجاريان رئيس كميسيون بودجه و مالي شوراي شهر ساري
