شمال نیوز : از انواع لذّت ها که آدم در طول زندگی تجربه میکند، از خوردن، پوشیدن، مال، ثروت، خانه ، کار ، سفر ، خواندن، نوشتن، شهرت، و......و...... طعم غرور ملّی لذّت دیگر دارد.

من که در آستانه هفتاد سالگی هستم و زیاد سفر می کنم و زیاد هم می خوانم، خواندن و نوشتن لذّت ویژه ای دارد که در هیچ چیز دیگری پیدا نمی شود، ا مّا این لذّت ، غرور ندارد ، منظورم تکبّر و نخوت نیست، غرور مثبت یک چیز دیگراست، و بالاتر از همه غرور ملّی است ، غرور ملّی یک تجربه تاریخی است که در عمر یک انسان شاید این شانس به او رو کند که این لذّت را تجربه کند یا به عکس، خفّت و خواری ملّی را بچشد.

در فتح خرّمشهر که من در عملیّات بیت المقدّس تا نزدیکی خرّمشهر رفتم ، امّا خرّمشهر را ندیدم و ندیده بودم، البّته رزمنده نبودم، داستان دیگری دارد که بماند، امّا وقتی به ساری برگشتم، صبح سوّم خرداد 1361رادیو وقتی اعلام کرد خونین شهر آزاد شد، با اشک شوق مثل همه ی مردم به خیابان رفتم، آن روز یکی از زیباترین روزهای زندگی من شد.از شوق گریه ها کردم و کردند. هنوز به یاد آن روز سرمست می شوم،یک غرور ملّی را در من بوجود آورد.

این روزها که مذاکرات هسته ای جریان دارد، منهم از حضور مقتدرانه نمایندگان ایران احساس غرور می کنم، ومن بر این باور هستم که کلید حلّ مشکل در پایتخت اسرائیل یعنی ریاض است و آمریکا یک نوکر حلقه به گوش زر سالاران یهود از نوع صهیونیست است.

امّا این سرسختی و با این حریف های مامور دو آتشه ودلّال ومواجب بگیر ،اینگونه گپ وگفتگو کردن چندان ساده نیست، یک عدّه هم درایران تنشان می لرزد که اگر به توافق برسند ، آبها گل آلود نباشد، آنها چگونه باز ماهی بگیرند؟نان آنها آجر خواهد شد. تازه مگر هیات ایرانی سر خود مذاکره می کنند که اینها دارند یقه پاره می کنند؟ منهم امید دارم که یک بار دیگر غرور ملّی ایران را تجربه خواهم کرد.

علی الاصول واو و ویرگول مذاکره از طرف ایرانی با تهران هماهنگ می شود، از طرف اروپا و آمریکا هم با ریاض پایتخت اسرائیل کسب اجازه می شود. امّا غیرت ایرانی غرور ایرانی را رقم خواهد زد.

و ما در زمان سلسله قاجاریه هم مذاکره داشتیم، قاجاریه که غیر از سر سلسله ی آن بقیه از جنس نوکران بی وطن بودند، در معاهده ارزنه الروم در زمان فتحعلیشاه گور به گور شده،که تاریخ نویسان درباری از او با عنوان خاقان مغفور و از ناصر الدین شاه با عنوان شاه شهید یاد کردند، سابقه مذاکرات با ابر قدرت غرب آن روز یعنی عثمانی را داشتیم، حالا ما دولت صفویه نبودیم که رو در روی دولت عثمانی اقتدار داشته باشد.

زمان صفویه ما ابر قدرت شرق و دولت عثمانی ابر قدرت غرب بود، امّا زمان قاجار بعد از ترور آقا محمّد خان قاجار، دولت ایران شاید ضعیف ترین دولت مشرق زمین بود، امّا در همین اوضاع و احوال برای تعیین خط مرزی غرب ایران مجبور به مذاکره با دولت عثمانی شدیم، نماینده ایران جناب میرزا تقی خان بود که بعداً امیر کبیر شد، تا معاهده مرزی ایران و عثمانی را تنظیم کند، سالها طول کشید، یعنی چهار سال در خاک عثمانی مقیم شد، فقط برای همین قرارداد مرزی،زمان فتحعلیشاه بود،زیادی در کار امیر دخالت کردند، و نشد آنچه که باید می شد. نماینده را باید هدایت کرد و بزرگترها حمایت کنند .

او نماینده ایران بود، از عزّت ایران دفاع کرد. امیر کبیر، در یک مورد که بحث بر سر یک کلمه بود، یک واژه در متن یک بند قرارداد یک صفحه ای شش ماه بحث وجدل داشت، چهار سال طول کشید تا معاهده مرزی مشهور به معاهده ارزنه الروم امضاء شد، قراردادی ناقص از دولت ناتوان قاجار با ابر قدرت دنیا یعنی امپراطوری عثمانی که وقتی در دهه ی 1920از هم پاشیده شد 30کشور از آن امپراطوری بیرون زد، وما ایرانیها با کارشکنی و دخالت های ناباب در کار امیر، یک قرارداد مرزی بد بستیم، البّته ما تجربه سنگین خفّت و خواری قرارداد ترکمان چای را 5سال بعد از قرارداد ارزنه الروم را هم قدرت اصلی ما در آگاهی ، بیداری ، هشیاری ، مسوولیت پذیری و صرفه جویی و حفظ وحدت برای عزت و سرافرازی میهن اسلامی ما ایران است که بزرگترین خط قرمز ما ، تمامیت ارضی ایران است، نگاه چپ به این خط ، یعنی عاشورایی دیگرداریم، امروز کمتر کسی حتّی در دنیا هست که اگر این مذاکرات هسته ای را پیگیری می کند نداند که ننه آقا عبدالله صادره از ریاض و خاله نتانیاهو صادره از تل آویو، دست در آغوش هم پشت هتل محّل مذاکره پتو انداخته و لحظه به لحظه سر نخ را می کشند، اون سرنخ به جاهای دیگر اون وریها بسته است، درد دارد ، قطع مواجب دارد، امروز ایران ما نه در حال و هوای ایران قاجاریه است و نه مردم ما بی تفاوت و خواب زده عصر قاجار هستند، من با سر و صدای مجلس و امضاء جمع کنی و دسته روی داخل صحن مجلس کاری ندارم، خارج از مجلس، عقل های سلیمی هم هستند که مذاکرات را رصد می کنند.

قطعنامه ها کاغذ پاره نبود، ششدانگ دنیا هم قواله صهیونیست های آمریکا نیست، ما هم دست بسته نیستیم ، ، اما دیگر از رقاصی کوفه خبر نخواهد بود، کوفه ویران می شود. شعار نیست ، عمل کردند ، دیدیم و دیدند ، شهدای ما هنوزم زنده اند ، تفنگها یشان بر زمین نیفتاده روی دوش مردانه مردهاست . نمایندگان ما اگر با اقتدار و با حمایت یک ملّت همراه و همگام بر سر میز بروند موفق تر هستند. پاینده ایران
5آذر 1393

* انتشار یادداشت های دریافتی به معنای تایید آن از سوی شمال نیوز نیست .