شمال نیوز: لبنیات پالم دار، هوای آلوده، آب آلوده، سبزیجات آلوده، برنج آلوده، چای آلوده، مرغ هورمون دار و در آخر بعد از انواع آلودگی های خوردنی، انواع امواج آلوده و حاوی پارازیت که هر لحظه بدن ما را تحت شعاع خود قرار می دهد.  
 
انواع و اقسام آلودگی هایی که هر لحظه و هر شبانه روز وارد بدن ما می شود و ما اکثر این آلودگی ها را با اشتیاق زیاد تناول می کنیم بدون آنکه از وجود آن مطلع باشیم. شیری را می نوشیم که نمی دانیم پالم دار است، مرغی را کباب می کنیم که نمی دانیم چقدر هرمون دارد و صد البته هوایی را استشمام می کنیم که سرشار از آلودگی های بسیار است.
 

 
حال شاید سوال اینجا باشد که چرا بعد از این که از آلوده بودن آن آگاه شدیم باز هم به خوردن آنها ادامه می دهیم؟ در جواب باید گفت که زندگی صنعتی ما را وادار می کند که در بسیاری از مواقع حتی پس از این که از وجود آلودگی در مواد غذایی باخبر شدیم باز هم به خوردن آن ادامه دهیم چرا که زندگی شهری توانایی تهیه شیر و به تبع آن پرورش گاو و گوسفند و مرغ را از ما گرفته است. البته گاهی می شود چیزهایی دیگر را جای گزین آنها کرد ولی گاهی نیز جایگزینی برای آن یافت نمی شود. مثلا همه ما می دانیم که هوایی که استشمام می کنیم سرشار از آزبست و  سرب است ولی باز هم با اشتیاق صبح پس از این که از خواب بیدار می شویم، پنجره اتاقمان را باز می کنیم و بعد از تماشای صف اتوموبیل های مانده در ترافیک، نفس عمیقی می کشیم و بعد در پنجره را می بندیم تا صدای بوق ماشین ها اذیتمان نکند.
 
 درست است که همه می دانیم هوای شهر آلوده است ولی اگر قرار باشد هوای دیگری را جای گزین آن کنیم همه ما باید با کپسولی از هوا بر دوش از جایی به جای دیگر گذر کنیم.
 
اما اگر از زندگی صنعتی و رشد روز افزون و اثرات منفی آن بگذریم، همین زندگی صنعتی را نیز می توانیم مدیریت کنیم و از آثار منفیش بکاهیم که صد البته این مدیریت گاهی به مردم و گاهی به دولت ها باز می گردد. در کشور ما هم مردم به توصیه های زیست محیطی توجهی نمی کنند و هم دولت در این باره کوتاهی می کند.
 
در این بین کوتاهی و نادیده گرفتن این خسارات، پیامدهای بسیاری از جمله شیوع انواع و اقسام بیماری ها نظیر افسردگی، انواع سرطان ها، ام اس، بیماری های قلبی و .... با هزینه های درمانی بالا را به همراه دارد.
 
دولت و نقش آن در آلودگی ها
 
از مهرماه سال ۱۳۸۸ موضوع آلوده‌ بودن برنج‌های هندی رسانه‌ای شد و سازمان استاندارد تهران اعلام کرد ۱۳ نوع از برنج‌های وارداتی آلوده هستند. در آن زمان سازمان‌های مسئول و غیر مسئول در این خصوص اظهارنظر کردند اما در نهایت مشخص نشد که واقعا برنج‌های وارداتی آلوده بودند یا نه؟! پس از گذشت ۴سال در سوم آذر ماه ۹۲ معاون سازمان ملی استاندارد ایران آلودگی هفت نوع برنج خارجی و داخلی را تأیید کرد. پس از آن نیز پای سوسیس و کالباس های آلوده به میان آمد و از ۲۰ نمونه سوسیس و کالباس، ۱۸ مورد نامنطبق با استاندارد شناخته شد. در سال 90 نیز شائبه آلودگی شیرهای تولید برخی کارخانجات لبنی ایران به مواد شوینده از جمله وایتکس در میان افکار عمومی و فضای مجازی مطرح شد و بعد از آن نیز بحث دامنه دار سبزی های آلوده و آبیاری فاضلاب، وجود پالم در لبنیات و بروز ریزگردها در هوا و شدت گرفتن آلودگی هوا به میان آمد. در تمامی این اتفاقات سازمان استاندارد سازی، سازمان محیط زیست، وزارت بهداشت و ... اقداماتی را در جهت رفع این مشکلات انجام دادند ولی اغلب اوقات بسیاری از این موارد بی نتیجه می ماند.
 
نقش مردم در سلامت مردم
 
اما اگر از نقش مهم دولت و نهادهای دولتی در زمینه سلامت جامعه بگذریم، نقش ما نیز در سلامتی خود بی تأثیر نیست و گاهی نیز این خودمان هستیم که علاوه بر وجود چنین زمینه هایی برای بیماری از آب آلوده تا هوای آلوده بر میزان و سرعت بیماری نیز می افزاییم. حتما شده است که وقتی سرما خورده اید به جای رفتن به پزشک به داروخانه مراجعه کنید و خودتان برای خودتان دارو تجویز کنید یا این که به جای خود درمانی از پزشک داروساز یاری بگیرید.
 
خود درمانی در ایران یکی از شایع ترین گرایشات مردم در بحث سلامیتیشان است. برای اثبات این ادعا نیازی به آمار و ارقام وجود ندارد چرا که فقط کافی است برای 15 دقیقه در یک داروخانه بایستید و متقاضیانی را که برای خرید داروهای بدون نسخه پزشک بشمارید.
 
علاوه بر خود درمانی، ما ایرانیان به خوردن قرص ها و داروهایی که برای یک بار از آنها معجزه ای دیده ایم علاقه مندیم. بسیاری از متقاضیان داروخانه ها در ایران افرادی هستند که نسخ های تاریخ گذشته را بارها و بارها تهیه می کنند و دیگر لزومی برای مراجعه مجدد به پزشک را نمی بینند. حتی هستند افرادی که این نسخه ها را برای دیگران در موارد مشابه نیز تجویز می کنند.
 
همه اینها نشان از عدم اعتماد ما ایرانیان به پزشک ها و اعتماد به خود را دارد. ضمن این که ما ایرانیان نه تنها در زمینه کالاهای فرهنگی بلکه در حوزه دارو نیز مصرف گرا شده ایم.
 
رکورد ایرانیان در مصرف دارو در آسیا
 
بر طبق آماری که دکتر منصور رستگار پناه مدیر امور بین الملل و اطلاع رسانی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران اعلام کرده است:  ایران در جمع 20 کشور جهان و در رتبه دوم بیشترین مصرف دارو در آسیا قرار دارد و و هر ایرانی به طور میانگین در سال 339 عدد دارو مصرف می کند. همچنین مصرف سرانه دارو های تزریقی در ایران در سال گذشته 4.11 عدد بوده است که این رقم حدود چهار برابر مصرف سرانه کشورهای در حال توسعه است.
 
رستگار پناه با بیان اینکه سرانه مصرف دارو در کشور بیش از 50 هزارتومان است، گفت: خود درمانی باعث بالا رفتن سرانه دارو شده و مشکلات فراوانی را ایجاد می کند.  
 
اگرچه یکی از دلایل عمده مصرف بی رویه دارو و خود درمانی در بین ایرانیان فقر اقتصادی است اما نمی توان از عادت ایرانیان به خود درمانی و مصرف داروهای بدون نسخه گذر کنیم. چرا که بیشترین میزان مصرف دارو در کشور ما به گفته مدیر امور بین الملل و اطلاع رسانی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران مسکن ها، قطره های چشمی و آنتی بیوتیک ها بیشترین میزان مصرف خودسرانه را به خود اختصاص داده است.
 
با این تفاسیر وجود چنین اقلام دارویی در سبد مصرفی خودسرانه ایرانیان، نشان می دهد که ما ایرانیان بیشتر تمایل به مصرف داروهایی داریم که مراجعه به پزشک برای درمان این گونه بیماری ها هزینه بالایی را در برندارد ضمن این که مصرف خودسرانه این گونه داروها حتی تبعات جبران ناپذیری برای سلامت افراد را نیز به همراه دارد.
 
حال تنها یک سوال مطرح می شود که چرا ایرانیان به پزشکان بی اعتمادند و خود درمانی را به درمان اصولی و مراجعه به پزشک ترجیه می دهند؟ در اصل باید پرسید چرا ایرانیان در مصرف دارو نیز افراط می کنند و مصرف گرا هستند؟ آیا تنها مشکلات اقتصادی سبب خوددرمانی ما ایرانیان است؟ یا خود درمانی یکی از عادات ما ایرانیان شده است؟