در گوش آخرین روز شهریور گفته ایم که دیگر قلم ات حرف نمی زند . گفته ایم که بی دوست ، بوی مهر نمی آید و سوگ ات ، پاییز به راه انداخته است .

آرام آرام در گوش آخرین روز شهریور گفته ایم که صندلی خالی ات هنوز چشم هایش را به در دوخته است و افسوس می خورد .

هرچند می دانیم همین دوروبرها ایستاده ای و تا ابد زنده ایی ... اما امان از پریشانی و دلتنگی ... امان از خاطره هایی که بی قراری می کنند .

می دانیم که ایستاده ای و به روزگار نگاه می کنی که چه ناغافل ، ورق های دفتر دوستی مان را پریشان کرد و به ناگاه تابستان ، پاییز شد ! اشک های اندوهمان را در آسمان فراق ات می بینی ! می بینی چقدر با رفتنت از لبخند و شور خالی شدیم . از تب وتاب دوست داشتن دنیا...

این روزها را نمی فهمیم . حال نامهربان نبودنت را . حال تب آلود و سرگردان خاطره ها را .

این روزها را نمی فهمیم . این روزها را که در گوش بی وفای زندگی حرف ها زده ایم . گفته ایم که هنوز قلب هایمان زیر آوار آخرین روز تابستان جا مانده است و هنوز برای واژه های منتظر و بی تاب ، هیچ جوابی نبرده ایم .

این روزها را که هربار ردپای اشک هایمان را می گیریم و در سوگ نداشتن ات پرسه می زنیم . آنقدر می رویم تا با شمع و گلاب و فاتحه ، دوستی هایمان را ورق بزنیم . تا هزارباره آرامگاهت ، قامت مان را خمیده کند و از نفس هایمان جز " انا انزلناه " بیرون نریزد .

تا ابد روزهای نامهربان نبودنت را نمی فهمیم ... بغض تلخ چشمانی را که مدام سراغت را از خاطره ها پرس و جو می کنند . باور کن هرگز به طعم روزهای نبودنت عادت نمی کنیم .

جابرجان ! چهارفصل است که رفته ای ... چهارفصلی که شهر ، سوت و کور و خاموش به سراسیمه گی جهان فکر می کند . به مردی که دوربین اش هزار سال پیر شده است و دیگر نای عکس انداختن ندارد .

چهارفصل است که سفرنامه کوتاه عمرت به صفحات آخر رسیده و در ما ، پاییزی به راه انداخته که به بهار نمی رسد ... انگار فصل هاست که برگ ریزان شده ایم .

انگار از آن روز که چمدانت را برداشتی و رفتی ، پا به هزار توی بی انتهای تاریکی گذاشته ایم . پیوسته گم شدیم و پیدا شدیم و مدام تکه های شکسته قلب مان را بند زده ایم .

از آن روز هر چه نفس می کشیم بوی مهر نمی آید . فقط بوی شور و شرجی آخرین روز تابستان می آید و عطر رویاهایی که با رفتن ات ، دور و دورتر شده اند .

این روزها را نمی فهمیم . روزهایی که در جهان بی تو ، سپیده می زند و عصرگاهان می شود ، بدون مرد " اناردینی " که همنشین واژه ها و جملات بود و در دیار چراها و جواب ها زندگی می کرد . در دیار قلم ها و اخبار و حقایق .

حالا هربار که نقاره ها رو به آستان خورشید می ایستند و سلام می دهند ، دوستان زائرت در حرم امام رئوف ، از عاشقانه های تو حرف ها می زنند . امان از پریشانی و دلتنگی ... امان از خاطره هایی که بی قراری می کنند .

جابرجان ! هرچند می دانیم همین دوروبرها ایستاده ای و لبخند روشن ات را به واگویه های ما سپرده ای و عاشقانه هایمان را می شنوی ... اما امان از پاییزی که بی تو ، بوی مهر نمی دهد...

حسین احمدی خبرنگار روزنامه قدس