«به خدا پروانه‌ها پیش از آن که پیر شوند، می‌میرند.» این وصف نبود مردی است که اهالی رسانه مازندران و خانواده جابر معافی باید به این باور برسند.

آنچه که در این روزها یادآوری می‌شود، صبح یکشنبه 31 شهریور ماه سال 92 است برای خانواده خبر مازندران و نبودن جابر معافی سرپرست خبرگزاری فارس در این استان بود.

تماس‌های مشکوک از سوی همکاران، یکی می‌گفت جابر تصادف کرده و دیگری می‌گفت در کما است؛ همه می‌گفتند خبرهای خوبی نشنیده‌ایم و هیچ‌کس نگفت بار آخرت را بسته است.

اگر چه همیشه اخبار را در سرانگشتان خود می‌چرخاندیم، این بار بی‌خبر از همه‌جا خبر ما را دور خود چرخاند.

فاصله شنیدن نبودن جابر معافی در بین خبرنگاران، خانواده‌اش و در این دنیا تا تایید خبر، جو مملو شد از اضطراب و نگرانی و بی‌قراری؛ مگر می‌شد حقیقت داشته باشد؟ اما حقیقت داشت.

همیشه مرگ را دور از خودمان و عزیزانمان می‌دانیم غافل از اینکه از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است.

با رفتن جابر معافی گلی شکست و خزان به باغ زد و آن چنان ناگهانی و یک باره بود که بعد از گذشت یک سال هنوز رفتنش در باور ما نمی‌گنجد.

سخت است رفتن کسی را باور کنیم که در گوشه‌ای از این دنیا مشغول کار خود بود و آسیب و خطری برای دیگران نداشت.

بعد از یک سال از رفتنش هنوز این بغض می‌ترکد اما آرام نمی‌شود.

جابر معافی در جوانی پرپر شد و آرزوهایش را با خود به آسمان برد تا با باران پاییز بر سرمان بباراند.

حالا در فراغش باید کودکی کنیم و اشک بریزیم و بهانه بگیریم، بهانه بگیریم چرا رفته، چرا نیست، چرا بی‌خبر و ناگهانی رفته است؟

در پیوند تابستان و بهار تنهایمان گذاشت تا بهاری بدون او داشته باشیم و در طراوت بهار به جای سبزه بر داغ‌هایمان لاله بروید.

یک سال گذشت و چه باورمان بشود یا نه جابر معافی رفته است و دیگر نمی‌آید.

«به خدا پروانه‌ها پیش از آنکه پیر شوند، می‌میرند.»